آیه ۳۰ سوره نور
 | |
| مشخصات آیه | |
|---|---|
| واقع در سوره | نور |
| شماره آیه | ۳۰ |
| جزء | ۱۸ |
| اطلاعات محتوایی | |
| موضوع | پرهیز از چشم‌چرانی و لزوم عفت |
آیه ۳۰ سوره نور به مردان مؤمن دستور می‌دهد چشم خود از نگاه‌های حرام ببندند و عورت خود را پوشانند.[۱] به گفته شیخ طبرسی، خداوند این سلوک رفتاری را سودمندتر برای دین و دنیای آنها و سبب پاکیزه‌ترشدن نفس آنها دانسته است.[۲] آیت‌الله مکارم شیرازی هم می‌گوید خداوند در انتهای آیه به کسانی که بعد از نگاه گناه‌آلود، آن را غیراختیاری قلمداد می‌کنند، اخطار می‌دهد که خدا به کار شما آگاه است.[۳]
«قُلْ لِلْمُؤْمِنِينَ يَغُضُّوا مِنْ أَبْصَارِهِمْ وَيَحْفَظُوا فُرُوجَهُمْ ذَٰلِكَ أَزْكَىٰ لَهُمْ إِنَّ اللَّهَ خَبِيرٌ بِمَا يَصْنَعُونَ» ترجمه: «به مؤمنان بگو چشم‌هاى خود را (از نگاه به نامحرمان) فروگيرند، و عفاف خود را حفظ كنند؛ اين براى آنان پاكيزهتر است؛ خداوند از آنچه انجام می‌دهيد آگاه است!»[۴]
به نظر مفسران شیعه گرچه ظاهر این آیه در مورد عفاف و حفظ فَرْج (کنایه از خودداری از گناهان جنسی) است، اما در روایتی از امام صادق(ع) آمده است که تمام آیات قرآن که در آنها توصیه به حفظ عورت شده مرتبط با گناهان جنسی است، بجز این آیه که در مورد نگاه‌نکردن به عورت است.[۵]
شان نزول این آیه را ماجرای چشم‌چرانی جوانی دانسته‌اند که به خاطر نگاه کردن به نامحرم، از شیء تیزی که در دیوار وجود داشت، غافل شده و صورتش جراحت برداشت. او بعد از این حادثه سراغ پیامبر(ص) رفت و او را در جریان گذاشت. این آیه در این هنگام نازل شد.[۶]
پانویس
- ↑ طباطبایی، الميزان فی تفسير القرآن، ۱۴۱۷ق، ج۱۵، ص۱۱۰؛ شیخ طوسی، التبيان فی تفسير القرآن، دار احیاءالتراث العربی، ج۷، ص۴۲۸.
- ↑ طبرسی، مجمع البيان في تفسير القرآن، ۱۳۷۲ش، ج۷، ص۲۱۷.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسير نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۱۴، ص۴۳۸.
- ↑ مکارم شیرازی، ترجمه قرآن، ۱۳۷۳ش، ص۳۵۳.
- ↑ شیخ صدوق، من لایحضره الفقیه، ۱۴۱۳ق، ج۱، ص۱۱۴؛ طیب، اطيب البيان فى تفسير القرآن، ۱۳۶۹ش، ج۹، ص۵۲۰؛ طباطبایی، الميزان في تفسير القرآن، ۱۴۱۷ق، ج۱۵، ص۱۱۱.
- ↑ کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۵، ص۵۲۱؛ مکارم شیرازی، تفسير نمونه، ج۱۴، ص۴۳۵.
منابع
- شیخ صدوق، محمد بن علی، من لایحضره الفقیه، قم، جامعه مدرسین، چاپ دوم، ۱۴۱۳ق.
- شیخ طوسی، محمد بن حسن، التبيان في تفسير القرآن، بیروت، دار إحياء التراث العربي، چاپ اول، بی‌تا.
- طباطبایی، سید محمدحسین، المیزان فی تفسیر القرآن، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ پنجم، ۱۴۱۷ق.
- طبرسی، مجمع البيان في تفسير القرآن، تهران، ناصر خسرو، چاپ سوم، ۱۳۷۲ش.
- کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، تهران، دار الکتب الاسلامیة، چاپ چهارم، ۱۴۰۷ق.
- مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، قم، دفتر مطالعات تاریخ و معارف اسلامی، چاپ دوم، ۱۳۷۳ش.
- مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دارالكتب الإسلامية، چاپ دهم، ۱۳۷۱ش.