عبدالله بن جعفر حمیری: تفاوت میان نسخه‌ها

حمیری، از مشایخ و بزرگان [[قم]] بود، در سال‌های پایانی قرن سوم به [[کوفه]] سفر کرد و محدّثان آن شهر از وی احادیث بسیاری شنید.<ref>نجاشی، ص۲۱۹.</ref>

حمیری نقش مهمی در روایت مکتوبات حدیثی محدّثان [[قم]] داشته است.<ref>طوسی، رجال، ص۴۲۴.</ref> همچنین نام وی در سلسله اسناد روایی بسیاری از آثار محدّثان [[شیعه|شیعی]] [[کوفه]] و مناطق دیگر دیده می‌شود.<ref>نجاشی، ص۳۸، ۵۹، ۱۶۸، ۳۰۲، ۴۳۰.</ref>

{{پایان}}

البته [[شیخ طوسی]] در رجال خود<ref>طوسی، ص ۳۷۰.</ref> در میان اصحاب [[امام رضا]](ع) از فردی به نام ابوالعباس حمیری یاد کرده که [[آیت الله خویی|خویی]]<ref>خویی، ج ۱۰، ص۱۴۱.</ref> ـ با ارائه دلایلی، از جمله تاریخ سفر حمیری به کوفه، که [[نجاشی]] آن را گزارش کرده ـ وی را غیر از عبداللّه بن جعفر حمیری دانسته است.<ref>کلینی، ج ۵، ص۴۴۷ ؛ طوسی، تهذیب، ج ۳، ص۲۳۱.</ref>

==آثار==

حمیری آثار متعددی تألیف کرده که اغلب شامل موضوعات مورد علاقه محدّثان آن دوره است. از جمله موضوعاتی که محدّثان شیعه آن دوره آثار متعددی درباره آن تدوین کرده‌اند، پاسخ‌های [[ائمه اطهار|ائمه]] به پرسش‌های اصحاب درباره مسائل فقهی و کلامی است که موارد فراوانی از آنها در [[کتب اربعه|کتب اربعه]] نقل شده است.<ref>کلینی، ج ۱، ص۸۷، ۱۰۰ و ج ۲، ص۲۷، ۳۹۹ ؛ شیخ صدوق، من لایحضر، ج ۱، ص۲۶۲، ۵۴۴ ؛ طوسی، تهذیب، ج ۱، ص۵۵، ۶۴،۱۵۰.</ref>