شهادت دروغ: تفاوت میان نسخه‌ها

شهادت دروغ (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۲۹ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۵:۴۳

۸ بایت اضافه‌شده ، ‏۲۹ اوت ۲۰۲۲

←‏دلایل حرمت شهادت دروغ: اصلاح فاصلهٔ مجازی

دیداریویکی‌متن

کاربر ناشناس

imported>Shahabi

@@ خط ۱۰: / خط ۱۰: @@
 ==دلایل حرمت شهادت دروغ==
 فقهای شیعه شهادت دروغ را [[حرام]] شمرده و به [[آیه ۳۰ سوره حج]] «وَ اجْتَنِبُوا قَوْلَ‌ الزُّور» استناد کرده‌اند؛<ref>شیخ طوسی، المبسوط فی فقه الإمامية، ۱۳۸۷ق، ج۸، ص۱۶۴.</ref> [[امام خمینی]] و [[سید علی حسینی خامنه‌ای|سید علی خامنه‌ای]] بر این باورند [[آیه]] مورد اشاره به حرمت گفتارِ باطل که شامل [[دروغ]]، شهادت دروغ و [[غناء]] می‌شود، دلالت دارد.<ref>امام خمینی، المكاسب المحرمة، ۱۴۳۴ق، ج۱، ص۳۴۴؛ خامنه‌ای، غناء و موسیقی، ۱۳۹۸، ص۳۸.</ref><br>برخی از مفسران از آیه ۷۲ [[سوره فرقان]] (وَالَّذِينَ لَا يَشْهَدُونَ الزُّورَ)  نیز حرمت شهادت به دروغ را استفاده کرده اند.<ref>طبرسی، مجمع البيان في تفسير القرآن، ۱۴۱۵ق، ج۷،  ص۳۱۵.</ref>
-برخی از فقها، بر پایه [[روایت|روایتی]] از [[امام صادق(ع)]] مبنی بر اینکه «گواهى دهنده به دروغ، هنوز قدم از جاى خود بر نداشته كه [[آتش دوزخ]] بر او واجب می‌‏شود.»<ref>کلینی، الكافی، ۱۴۰۷ق، ج۷، ص۳۸۳، ح۲.</ref> بر حرام بودنِ شهادت دروغ، استدلال کرده‌اند.<ref>بروجردی، منابع فقه شیعه، ۱۳۸۶ش، ج۳۰، ص۳۲۸.</ref> برخی دیگر، بر اساس این روایت از [[امام باقر(ع)]] «هيچ مردى نيست كه به منظور بردنِ مال مرد مسلمانى، بر ضدّ او شهادت دروغ دهد، مگر آن كه خداوند عزَّوَجَلَّ به جاى آن، سند دوزخى بودنِ او را مى‌نويسد.»<ref>شیخ صدوق، من لا يحضره الفقيه، ۱۴۱۳ق، ج۳، ص۶۱، ح ۳۳۳۸.</ref> بر حرمت آن استناد جسته‌اند.<ref>علامه حلی، تحریر الأحکام، ۱۴۲۰ق، ج۵، ص۲۹۷ و ۲۹۸.</ref>
+برخی از فقها، بر پایه [[روایت|روایتی]] از [[امام صادق(ع)]] مبنی بر اینکه «گواهى دهنده به دروغ، هنوز قدم از جاى خود بر نداشته كه [[آتش دوزخ]] بر او واجب می‌‏شود.»<ref>کلینی، الكافی، ۱۴۰۷ق، ج۷، ص۳۸۳، ح۲.</ref> بر حرام بودنِ شهادت دروغ، استدلال کرده‌اند.<ref>بروجردی، جامع أحاديث الشيعة، ۱۳۸۶ش، ج۳۰، ص۳۲۸.</ref> برخی دیگر، بر اساس این روایت از [[امام باقر(ع)]] «هيچ مردى نيست كه به منظور بردنِ مال مرد مسلمانى، بر ضدّ او شهادت دروغ دهد، مگر آن كه خداوند عزَّوَجَلَّ به جاى آن، سند دوزخى بودنِ او را مى‌نويسد.»<ref>شیخ صدوق، من لا يحضره الفقيه، ۱۴۱۳ق، ج۳، ص۶۱، ح ۳۳۳۸.</ref> بر حرمت آن استناد جسته‌اند.<ref>علامه حلی، تحریر الأحکام، ۱۴۲۰ق، ج۵، ص۲۹۷ و ۲۹۸.</ref>
 ==احکام==