اصالة الاطلاق: تفاوت میان نسخه‌ها

اصالة الاطلاق {{یادداشت|اطلاق از ریشه طلق به معنای آزادی و رهایی است. در مقابل آن تقیید از ریشه قید و به معنای گرفتاری و در بند بودن آمده است.(محقق داماد، مباحثی از اصول فقه، ۱۳۶۲ش، ج۱، ص۴۳.)}} زمانی مورد استفاده قرار می‌گیرد که لفظی از سوی گوینده یا نویسنده به صورت مطلق و بدون قید استعمال شود که قابلیت تقیید داشته باشد؛ اما در مراد گوینده تردید به وجود آید که لفظ را به صورت مطلق استعمال کرده یا همراه با قیودی است که به ما نرسیده است، در این صورت با اتکا به قاعده اصالة الاطلاق، لفظ حمل بر اطلاق و عدم وجود قید می‌شود. و چنین گفته می‌شود که اگر گوینده قیودی را در نظر داشته باید آن را بیان می‌کرد و چون بیان نکرده است به قید محتمل توجهی نمی‌شود.<ref>مظفر، اصول الفقه، ۱۴۳۰ق، ج۱، ص۷۵؛ سبحانی، الموجز فی اصول الفقه، ۱۳۸۷ش، ص۱۹.</ref> زیرا گوینده در مقام بیان بوده و اگر مرادش همراه با قید خاصی بود آن را بیان می‌کرد.<ref>سمیعی، متن، ترجمه و شرح کامل کفایة الأصول، ۱۳۸۶ش، ج۲، ص۲۶۱.</ref>