اصالة الحقیقة: تفاوت میان نسخه‌ها

اصالة الحقیقة مقدم شدن معنای حقیقی بر معانی مجازی، هنگام شک در منظور متکلم است.<ref>سبحانی، الموجز فی اصول الفقه، ۱۳۸۷ش، ص۱۹؛ مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، فرهنگ‌نامه اصول فقه، ۱۳۸۹ش، ص۱۹۷.</ref> کاربرد اصالت حقیقت زمانی است که معنای حقیقی و مجازی لفظ مشخص است؛ اما در مراد متکلم یا نویسنده شک{{یادداشت| منشأ شک، غفلت یا تعمد متکلم و یا بی‌اطلاعی مخاطب از وجود قرینه دانسته شده است.(صنقور، المعجم الاصولی، ۱۴۲۸ق، ج۲، ص۲۹۰.)}} به وجود می‌آید که معنای حقیقی را اراده کرده یا معنای مجازی و قرینه‌ای که دلالت بر معنای مجازی کند، نیز وجود ندارد و تنها احتمال اراده معنای مجازی از طرف گوینده وجود داشته باشد، در این صورت با اتکا به اصالة الحقیقة به معنای حقیقی حمل می‌شود.<ref>مظفر، أصول الفقه، ۱۴۳۰ق، ج۱، ص۷۶؛ سبحانی، الموجز فی اصول الفقه، ۱۳۸۷ش، ص۱۹. </ref>