سجاد (لقب): تفاوت میان نسخه‌ها

'''سَجّاد''' به معنای بسیار سجده‌کننده،<ref>خنجی، وسیلة الخادم، ۱۳۷۵ش، ص۱۸۲.</ref> از مشهورترین [[فهرست کنیه‌ها و لقب‌های امام سجاد(ع)|القاب امام زین‌العابدین(ع)]] است.<ref> قرشی، حیاة الإمام زین العابدین(ع)، ۱۴۱۳ق، ج۱، ص۴۰.</ref> [[امام چهارم شیعیان]] را به‌دلیل [[عبادت]] زیاد، نهایت دلدادگی به [[خدا]] و زیادیِ [[سجده|سجده‌هایش]] «سجاد» می‌نامیدند، به‌گونه‌ای که سجده‌های او برای خدا، بیشتر از همه مردم بود.<ref>قرشی، حیاة الامام زین العابدین(ع)، ۱۴۱۳ق، ج۱، ص۳۸و۴۰.</ref>

بر اساس روایتی از [[امام محمد باقر علیه‌السلام|امام محمد باقر(ع)]] در کتاب [[علل الشرائع (کتاب)|علل الشرایع]]، امام سجاد(ع) پس از این موارد سجده می‌کرد: یادآوری نعمتی از خدا، خواندن آیه‌ای که در آن سجده بود، وقتی خدا بدی را از او دفع می‌کرد، وقتی خدا مکر مکر‌کننده‌ای را از او دور می‌کرد، پس از [[نماز]] و هنگامی که [[توفیق]] می‌یافت بین دو فرد [[اصلاح ذات البین|آشتی]] دهد. طبق این روایت، اثر سجده در [[اعضای سجده|مواضع سجود]] او پیدا بود و به همین دلیل به وی سجاد می‌گفتند.<ref>صدوق، علل الشرایع، ۱۳۸۵ق، ج۱، ص۲۳۳.</ref>

[[علی بن حماد بصری|اِبن‌حَمّاد]] شاعر شیعه [[قرن چهارم هجری قمری|قرن چهارم هجری]] درباره عبادت و سجده‌های فراوان امام سجاد(ع) این‌گونه سروده است: