سجاد (لقب): تفاوت میان نسخه‌ها

'''سَجّاد''' به معنای بسیار سجده‌کننده،<ref>خنجی، وسیلة الخادم، ۱۳۷۵ش، ص۱۸۲.</ref> از مشهورترین [[القاب امام زین‌العابدین(ع)]] است.<ref>قرشی، حیاة الإمام زین العابدین(ع)، ۱۴۱۳ق، ج۱، ص۴۰.</ref> [[امام چهارم شیعیان]] را به‌دلیل [[عبادت]] زیاد، نهایت دلدادگی به [[خدا]] و کثرت [[سجده|سجده‌هایش]] «سجاد» می‌نامیدند، به‌گونه‌ای که سجده‌های او برای خدا بیشتر از همه مردم بود.<ref>قرشی، حیاة الامام زین العابدین(ع)، ۱۴۱۳ق، ج۱، ص۳۸و۴۰.</ref>

بر اساس روایتی از [[امام محمد باقر علیه‌السلام|امام محمد باقر(ع)]] در کتاب [[علل الشرائع (کتاب)|علل الشرایع]]، امام سجاد(ع) پس از این موارد سجده می‌کرد: یادآوری نعمتی از خدا، خواندن آیه‌ای که در آن سجده بود، وقتی خدا بدی را از او دفع می‌کرد، وقتی خدا مکر مکر‌کننده‌ای را از او دور می‌کرد، پس از [[نماز]] و هنگامی که [[توفیق]] می‌یافت بین دو فرد [[اصلاح ذات البین|آشتی]] دهد. طبق این روایت، اثر سجده در [[مواضع سجود]] او پیدا بود و به همین دلیل به وی سجاد می‌گفتند.<ref>صدوق، علل الشرایع، ۱۳۸۵ق، ج۱، ص۲۳۳.</ref>

[[ابن حماد]] شاعر شیعه [[قرن چهارم هجری]] درباره عبادت و سجده‌های فراوان امام سجاد(ع) این‌گونه سروده است:

ترجمه: زاهد و پارسای اهل‌بیت بود و به‌خاطر عبادات نیکویش سجاد نامیدند. تمام روزها را با [[استغفار]] به خدا روزه‌دار بود و شب‌ها را به [[تهجد]] می‌گذارند. چه کسی در دانش و وفای به عهد مانند اوست؟ و کجا کسی را در پرستش و نیایش مثل او می‌توان یافت؟<ref>ابن شهرآشوب، المناقب، ۱۳۷۹ق، ج۴، ص۱۵۲.</ref>