بیعت رضوان: تفاوت میان نسخه‌ها

در سال ششم پس از هجرت، پیامبر(ص) با گروهی از صحابه، که تنها شمشیری در غلاف به همراه داشتند و شمار آنان را ۱۴۰۰ تا ۱۶۰۰ نفر نوشته‌اند، به قصد زیارت [[خانه خدا]] و ادای مناسک [[عمره]] از [[مدینه]] خارج شدند.<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، ۱۴۰۵ق، ج۲، ص۹۵؛ طبری، تاریخ الطبری، بیروت، ج۲، ص۶۲۰ـ۶۲۱؛ ابوالفتوح رازی، روض الجنان، آستان قدس رضوی، ج۱۷، ص۳۳۷.</ref> چون به [[حدیبیه]]، روستایی در فاصله یک منزلی [[مکه]] و نُه منزلی [[مدینه]]<ref>یاقوت حموی، معجم البلدان، ۹۱۶۵م، ج۲، ص۲۲۲.</ref> رسیدند، [[شرک|مشرکان]] مکه راه را بر آنان بستند و مانع رفتن‌شان به مکه شدند.

[[رسول خدا]](ص) نخست کسی به نام خَراش را بر شتر خود نشاند و به مکه فرستاد تا به بزرگان شهر بگوید که مسلمانان برای جنگ نیامده‌اند و می‌خواهند خانه خدا را [[زیارت]] کنند و بازگردند، ولی مکیان شتر پیامبر(ص) را کشتند و قصد کشتن خراش را داشتند که بعضی مانع شدند و او بازگشت.

شیعه معتقد است با توجه به خود [[آیه]] و برخی منابع اهل سنت «رضایت الهی» مذکور در آیه (لقد رضی الله عن المؤمنینَ) ناشی از جانفشانی و بیعت آن روز است و لذا بلافاصله علت رضایت خداوند از این افراد نیز بیان شده است (اِذْ یبایعونَکَ تَحتَ الشجرة) و دوام آن مشروط به استقامت آنها در پیروی از پیامبر(ص) است، در حالیکه تاریخ درباره برخی از آن بیعت‌کنندگان قضاوت دیگری دارد.

[[شیخ طوسی]] می‌نویسد خداوند از آنان که زیر درخت با پیامبر(ص) پیمان بستند و [[ایمان|مؤمن]] بودند، به هنگام بیعت، راضی بود<ref>التبیان، ج ۹، ص۳۲۸.</ref>، ولی آنان که بعدها نقض عهد کردند و به بیراهه رفتند مشمول رضوان الهی نخواهند ماند.<ref>مجلسی، بحارالانوار، ج ۳۸، ص۲۱۸، ۲۲۰.</ref>

آیه ۱۰ [[سوره فتح]] بیعت با پیامبر را بیعت با خدا معرفی می‌کند ولی به صراحت از زیان و خسران بیعت‌شکنان با پیامبر خبر داده و اجر عظیم را تنها برای کسانی می‌داند که به بیعت با پیامبر وفادار بمانند:

ابن حجر (از بزرگان اهل سنت) از علاء بن مسیب از پدرش نقل می‌کند که با [[براء بن عازب]] ملاقات کردم و گفتم: خوشا به حال تو، با پیامبر همراه بودی و با او زیر درخت بیعت کردی! گفت:ای پسر برادر! تو نمی‌دانی ما پس از آن چه کردیم.<ref>. فتح الباری، ج ۷، ص۵۷۱.</ref>

* قرآن