Automoderated users، confirmed، protected، templateeditor
۵٬۱۷۴
ویرایش
مقام محمود: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
بدون خلاصۀ ویرایش
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
[[پرونده:Maqam mahmood.jpeg|بندانگشتی|293x293px|قطعه خوشنویسی آیه ۷۹ [[سوره اسراء]]، که در آن مقام محمود به‌کاررفته است.]] | [[پرونده:Maqam mahmood.jpeg|بندانگشتی|293x293px|قطعه خوشنویسی آیه ۷۹ [[سوره اسراء]]، که در آن مقام محمود به‌کاررفته است.]] | ||
'''مقام مَحمود''' به‌معنای جایگاه عالی و ستوده، که [[خدا]] آن را به [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر اسلام(ص)]] به سبب [[تهجد|تهجّد]] و شب‌زنده‌داری عطا کرد. مفسران ذیل آیه ۷۹ [[سوره اسراء]] این جایگاه به [[شفاعت|مقام شفاعتِ]] پیامبر(ص) [[تفسیر قرآن|تفسیر]] کرده‌اند. | '''مقام مَحمود''' به‌معنای جایگاه عالی و ستوده، که [[خدا]] آن را به [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر اسلام(ص)]] به سبب [[تهجد|تهجّد]] و شب‌زنده‌داری عطا کرد. مفسران ذیل [[آیه]] ۷۹ [[سوره اسراء]]، این جایگاه را به [[شفاعت|مقام شفاعتِ]] پیامبر(ص) [[تفسیر قرآن|تفسیر]] کرده‌اند. | ||
برخی از مفسران مقام محمود را به‌معنای اشراف پیامبر(ص) بر همه مخلوقات و نهایت نزدیکی او به خدا دانسته‌اند، که البته این دو معنا نیز شامل مقام شفاعت می‌شود. بر اساس فرازی از [[زیارت عاشورا]]، [[امام حسین علیه‌السلام|امام حسین(ع)]] نیز دارای مقام محمود است. | برخی از مفسران مقام محمود را به‌معنای اشراف پیامبر(ص) بر همه مخلوقات و نهایت نزدیکی او به خدا دانسته‌اند، که البته این دو معنا نیز شامل مقام شفاعت می‌شود. بر اساس فرازی از [[زیارت عاشورا]]، [[امام حسین علیه‌السلام|امام حسین(ع)]] نیز دارای مقام محمود است. | ||
| خط ۱۶: | خط ۱۶: | ||
== مقامی ستوده برای پیامبر(ص) == | == مقامی ستوده برای پیامبر(ص) == | ||
عالمان و مفسران مسلمان مقام محمود را جایگاهی عالی و ستوده دانسته‌اند که خدا به سبب [[تهجد|تهجّد]] (شب‌خیزی و خواندنِ نماز شب<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۶، ص۶۷۰؛ طبرسی، تفسیر جوامع الجامع، تهران، ۱۳۷۷ش، ج۲، ص۳۴۱.</ref>) به [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] عطا کرده است.<ref> طوسی، التبیان، دار احیاء التراث العربی، ج۶، ص۵۱۰–۵۱۱؛ طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۶، ص۶۷۱؛ | عالمان و مفسران مسلمان مقام محمود را جایگاهی عالی و ستوده دانسته‌اند که خدا به سبب [[تهجد|تهجّد]] (شب‌خیزی و خواندنِ [[نماز شب]]<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۶، ص۶۷۰؛ طبرسی، تفسیر جوامع الجامع، تهران، ۱۳۷۷ش، ج۲، ص۳۴۱.</ref>) به [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] عطا کرده است.<ref> طوسی، التبیان، دار احیاء التراث العربی، ج۶، ص۵۱۰–۵۱۱؛ طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۶، ص۶۷۱؛ فیض کاشانی، تفسیر الصافی، ۱۴۱۵ق، ج۳، ص۲۱۰؛ بحرانی، البرهان، ۱۴۱۶ق، ج۳، ص۵۶۹؛ عیاشی، کتاب التفسیر، ۱۳۸۰ش، ج۲، ص۳۱۴؛ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۳۷۷ش، ج۱، ص۱۷۸؛ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۰ش، ج۱۲، ص۲۳۲؛ جوادی آملی، تفسیر تسنیم، ۱۳۷۸ش، ج۴، ص۲۸۵؛ شبر، تفسیر القرآن الکریم، ۱۴۱۲ق، ص۲۸۶؛ فخر رازی، مفاتیح الغیب، ۱۴۲۰ق، ج۲۱، ص۳۸۶–۳۸۷؛ قرطبی، یوم الفزع الاکبر، مکتبة القرآن، ص۱۵۵.</ref> | ||
درباره معنای مقام محمود اقوالی میان عالمان وجود دارد که مقام شفاعت در همه آنها مشترک است: | درباره معنای مقام محمود اقوالی میان عالمان وجود دارد که [[شفاعت|مقام شفاعت]] در همه آنها مشترک است: | ||
* '''مقام شفاعت''': بسیاری از مفسران [[شیعه]]<ref>طوسی، التبیان، دار احیاء التراث العربی، ج۶، ص۵۱۲؛ طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۶، ص۶۷۱؛ طبرسی، تفسیر جوامع الجامع، تهران، ۱۳۷۷ش، ج۲، ص۳۴۲؛ فیض کاشانی، تفسیر الصافی، ۱۴۱۵ق، ج۳، ص۲۱۱–۲۱۲؛ بحرانی، البرهان، ۱۴۱۶ق، ج۳، ص۵۷۰–۵۷۴؛ عیاشی، کتاب التفسیر، ۱۳۸۰ش، ج۲، ص۳۱۴؛ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۳۷۷ش، ج۱، ص۱۷۸؛ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۰ش، ج۱۲، ص۲۳۲؛ جوادی آملی، تفسیر تسنیم، ۱۳۷۸ش، ج۴، ص۲۸۵؛ شبر، تفسیر القرآن الکریم، ۱۴۱۲ق، ص۲۸۶.</ref> و [[اهل سنت و جماعت|سنی]]،<ref>فخر رازی، مفاتیح الغیب، ۱۴۲۰ق، ج۲۱، ص۳۸۷؛ قرطبی، یوم الفزع الاکبر، مکتبة القرآن، ص۱۵۵.</ref> با استفاده از روایات، مقام محمود را همان مقام [[شفاعت]] می‌دانند. از جمله بر پایه روایتی پیامبر(ص) منظور از مقام محمود در آیه ۷۹ [[سوره اسراء]] را همان مقامی دانسته که در آن برای امتش شفاعت می‌کند.<ref>ابن حنبل، مسند، دار صادر، ج۲، ص۴۴۱.</ref> یا در روایتی که از [[امام باقر(ع)]] یا [[امام صادق(ع)]] در تفسیر آیه مذکور نقل شده مقام محمود به شفاعت تفسیر شده است.<ref> عیاشی، کتاب التفسیر، ۱۳۸۰ش، ج۲، ص۳۱۴.</ref> گروهی از مفسران، از این مقام، به [[شفاعت کبرا]] یاد کرده‌اند.<ref>طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۳۷۷ش، ج۱، ص۱۷۸؛ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۰ش، ج۱۲، ص۲۳۲؛ جوادی آملی، تفسیر تسنیم، ۱۳۷۸ش، ج۴، ص۲۸۵.</ref> | * '''مقام شفاعت''': بسیاری از مفسران [[شیعه]]<ref>طوسی، التبیان، دار احیاء التراث العربی، ج۶، ص۵۱۲؛ طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۶، ص۶۷۱؛ طبرسی، تفسیر جوامع الجامع، تهران، ۱۳۷۷ش، ج۲، ص۳۴۲؛ فیض کاشانی، تفسیر الصافی، ۱۴۱۵ق، ج۳، ص۲۱۱–۲۱۲؛ بحرانی، البرهان، ۱۴۱۶ق، ج۳، ص۵۷۰–۵۷۴؛ عیاشی، کتاب التفسیر، ۱۳۸۰ش، ج۲، ص۳۱۴؛ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۳۷۷ش، ج۱، ص۱۷۸؛ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۰ش، ج۱۲، ص۲۳۲؛ جوادی آملی، تفسیر تسنیم، ۱۳۷۸ش، ج۴، ص۲۸۵؛ شبر، تفسیر القرآن الکریم، ۱۴۱۲ق، ص۲۸۶.</ref> و [[اهل سنت و جماعت|سنی]]،<ref>فخر رازی، مفاتیح الغیب، ۱۴۲۰ق، ج۲۱، ص۳۸۷؛ قرطبی، یوم الفزع الاکبر، مکتبة القرآن، ص۱۵۵.</ref> با استفاده از روایات، مقام محمود را همان مقام [[شفاعت]] می‌دانند. از جمله بر پایه روایتی پیامبر(ص) منظور از مقام محمود در آیه ۷۹ [[سوره اسراء]] را همان مقامی دانسته که در آن برای امتش شفاعت می‌کند.<ref>ابن حنبل، مسند، دار صادر، ج۲، ص۴۴۱.</ref> یا در روایتی که از [[امام باقر(ع)]] یا [[امام صادق(ع)]] در تفسیر آیه مذکور نقل شده مقام محمود به شفاعت تفسیر شده است.<ref> عیاشی، کتاب التفسیر، ۱۳۸۰ش، ج۲، ص۳۱۴.</ref> گروهی از مفسران، از این مقام، به [[شفاعت کبرا]] یاد کرده‌اند.<ref>طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۳۷۷ش، ج۱، ص۱۷۸؛ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۰ش، ج۱۲، ص۲۳۲؛ جوادی آملی، تفسیر تسنیم، ۱۳۷۸ش، ج۴، ص۲۸۵.</ref> | ||