محمدکاظم خراسانی: تفاوت میان نسخه‌ها

آخوند خراسانی در برگزاری جلسات درس، بسیار جدّی بود و با هیچ عذری درس خود را تعطیل نمی‌کرد؛ حتی در ماجرای شیوع وَبا در [[نجف]]، که بیشتر درس‌های [[حوزه]] تعطیل شد، درس خود را حتی در روز درگذشت سه تن از نزدیکانش، تعطیل نکرد.<ref>کفایی، «شرح و بیانی مختصر و موجز از حیات و شخصیت آخوند ملامحمدکاظم خراسانی»، ۱۳۸۶ش، ص۲۹.</ref>

در برخی از سال‌ها که در نیمه نخست [[رجب المرجب|رجب]] برای [[زیارت]] به [[کربلا]] می‌رفت، در همانجا نیز درس دایر می‌کرد و در [[رمضان المبارک|ماه رمضان]] نیز که درس‌های متداول حوزه تعطیل بود، مباحثی مانند اصول [[عقاید]] یا [[اخلاق]] تدریس می‌کرد.<ref>کفایی، «شرح و بیانی مختصر و موجز از حیات و شخصیت آخوند ملامحمدکاظم خراسانی»، ۱۳۸۶ش، ص۱۹.</ref>

خراسانی درس فقه را به زبان فارسی و درس [[اصول فقه]] را به زبان عربی می‌گفت.<ref>کفایی، مرگی در نور زندگانی آخوند خراسانی، ۱۳۵۹ش، ص۱۰۳-۱۰۴.</ref>

پس از درگذشت [[سید محمدحسن شیرازی|میرزای شیرازی]] و رجوع برخی از مقلدان او به آخوند خراسانی، وی برای پاسخگویی به [[استفتاء|استفتائات]] با حضور شاگردانش، از جمله [[سید ابوالحسن اصفهانی]]، [[محمد حسین غروی اصفهانی]]، [[سید حسین طباطبائی بروجردی]]، [[عبد الکریم حائری|عبدالکریم حائری یزدی]]، [[آقا ضیا عراقی|آقا ضیاءالدین عراقی]]، [[آقا حسین قمی]]، [[محمدحسین نائینی|میرزا محمدحسین نائینی]] مجلس مشورتی می‌گذاشتند.<ref>کفایی، مرگی در نور زندگانی آخوند خراسانی، ۱۳۵۹ش، ص۱۰۴.</ref>