توحید: تفاوت میان نسخه‌ها

در سه رویکرد متفاوت [[کلام|کلامی]]، [[عرفان|عرفانی]] و [[فلسفه اسلامی|فلسفی]]، سه نگرش متفاوت به توحید وجود دارد؛ توحید کلامی مبتنی بر پذیرش یکی بودن خداوند است، توحید فلسفی به معنای [[ایمان]] برخاسته از باور عقلی به یکی بودن [[الله|خداوند]] است و توحید عرفانی، مبتنی بر شهود و وصول به یگانگی خداوند.<ref>طباطبایی، «توحید شهودی از منظر امام خمینی»، ص۱۰۴.</ref> توحید در فلسفه، درباره وحدت [[واجب الوجود]] به عنوان یک مفهوم است، اما در عرفان، سخنی از مفهوم نیست، بلکه سخن از مصداق توحید یعنی خداست که یک وجود واحد است و دیگر موجودات، از او بهره می‌برند.<ref>زکی افشاگر، «توحید افعالی و آموزه‌های مرتبط از نظر ابن عربی و ملاصدرا»، ص۱۳۶.</ref> تلاش فیلسوف، اثبات توحید [[واجب الوجود]] است، اما تلاش عارف، شهود و رسیدن درونی به توحید است. با این حال، [[حکمت متعالیه]] که منسوب به [[ملاصدرای شیرازی]] است، جمع بین [[قرآن]] و [[عرفان]] و برهان دانسته شده و شهود عرفانی در آن، همراه با مباحث استدلالی بیان شده است.<ref>زکی افشاگر، «توحید افعالی و آموزه‌های مرتبط از نظر ابن عربی و ملاصدرا»، ص۱۳۶.</ref>