امامان شیعه: تفاوت میان نسخه‌ها

حسن بن علی(ع) مشهور به امام حسن عسکری(ع) امام یازدهم شیعیان اثناعشری، فرزند امام هادی(ع) و [[حدیث (مادر امام حسن عسکری)|حَدِیث]] در [[ربیع الثانی]] سال ۲۳۲ق در مدینه متولد<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۱، ص۵۰۳؛ مفید، الارشاد، ۱۴۱۳ق، ج۲، ص۳۱۳.</ref> و در [[ربیع الاول |ربیع الاول]] به [[سال ۲۶۰ قمری|سال ۲۶۰ق]]<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۱، ص۵۰۳؛ مفید، الارشاد، ۱۴۱۳ق، ج۲، ص۳۱۳؛ طبرسی، اعلام الوری، ۱۳۹۰ق، ص۳۶۷.</ref> به دسیسه [[معتمد عباسی|معتمد]] خلیفه عباسی مسموم و شهید شد.<ref>طباطبایی، شیعه در اسلام، ۱۳۸۳ش، صص ۲۲۷-۲۲۸؛ طبرسی، اعلام الوری، ۱۳۹۰ق، ص۳۶۷.</ref> او را در خانه‌اش در [[سامرا]]، کنار مرقد پدرش به خاک سپردند.<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۱، ص۵۰۳؛ مفید، الارشاد، ۱۴۱۳ق، ج۲، ص۳۱۳؛ طبرسی، اعلام الوری، ۱۳۹۰ق، ص۳۶۷.</ref>

امام یازدهم به تصریح پدرش،‌ پس از او به امامت رسید و شش سال امامت کرد.<ref>مفید، الارشاد، ۱۴۱۳ق، ج۲، ص۳۱۳و۳۱۴؛ طبرسی، اعلام الوری، ۱۳۹۰ق، ص۳۶۷.</ref> امام عسکری در این مدت به واسطه سختگیری دستگاه خلافت، با [[تقیه]]  رفتار می‌کرد و جز با خواص شیعه با کسی ارتباط نداشت. او بیشتر اوقات زندانی بود. سبب فشار و سختگیری خلافت، از یک سو بیشتر شدن جمعیت و قدرت شیعیان و ترس خلفا از آنان بود و از سوی دیگر شواهدی بود که از وجود فرزندی برای امام یازدهم خبر می‌داد که او را همان [[مهدی موعود]] می‌دانستند که [[پیامبر(ص)]] از وجود او خبر داده بود.<ref>طباطبایی، شیعه در اسلام، ۱۳۸۳ش، ص۲۲۸.</ref> بدین سبب امام یازدهم بیشتر از سایر ائمه تحت مراقبت بود و [[معتمد عباسی]]، خلیفه وقت، تصمیم گرفته بود که به هر طریق شده به امامت شیعه خاتمه بخشد. همین‌که بیماری امام یازدهم را به خلیفه وقت گزارش دادند، نزد آن حضرت،‌ طبیب فرستاد و چند تن از معتمدان خود و چند نفر از قضات را به منزلش گماشت که پیوسته مراقب اوضاع داخلی منزل باشند و پس از شهادت امام نیز خانه را تفتیش و توسط قابله‌ها کنیزان آن حضرت را معاینه کرد و تا دو سال مأمورین خلیفه به دنبال پیدا کردن فرزند آن حضرت بودند تا به کلی نومید شدند.<ref>طباطبایی، شیعه در اسلام، ۱۳۸۳ش، ص۲۲۹.</ref>

 

امام عسکری(ع) همانند چند امام پیش از خود از طریق [[سازمان وکالت]] با شیعیان در ارتباط بود و از آن طریق به هدایت آنها و گسترش [[تشیع]] می‌پرداخت.<ref>جعفریان، حیات فکری و سیاسی امامان شیعه، ۱۳۸۷ش، ص۵۴۷-۵۵۰.</ref>