امامان شیعه: تفاوت میان نسخه‌ها

امام دهم شیعیان، امام هادی(ع) فرزند امام نهم و [[سمانه مغربیه]] در ۱۵ ذی‌الحجه [[سال ۲۱۲ هجری قمری|سال ۲۱۲ق]] در منطقه‌ای به نام [[صریا]] در نزدیکی [[مدینه]] متولد<ref>مفید، الارشاد، ۱۴۱۳ق، ج۲، ص۲۹۷؛ طبرسی، اعلام الوری، ۱۳۹۰ق، ص۳۵۵.</ref> و در [[ماه رجب]] سال ۲۵۴ق در [[سامرا]]<ref>مفید، الارشاد، ۱۴۱۳ق، ج۲، ص۲۹۷ و۳۱۲؛ طبرسی، اعلام الوری، ۱۳۹۰ق، ص۳۵۵.</ref> به دست معتز، خلیفه عباسی مسموم و شهید شد.<ref>طباطبایی، شیعه در اسلام، ۱۳۸۳ش، صص۲۲۵-۲۲۶.</ref>

امام هادی(ع) ۳۳ سال(۲۲۰ق-۲۵۴ق) امامت شیعیان را بر عهده داشت<ref>مفید، الارشاد، ۱۴۱۳ق، ج۲، ص۲۹۷؛ طبرسی، اعلام الوری، ۱۳۹۰ق، ص۳۵۵.</ref> و در این مدت با شش [[خلیفه عباسی]] مانند [[معتصم]]، [[واثق]]، [[متوکل]]، [[منتصر]]، [[مستعین]] و [[معتز]] معاصر بود.<ref>طبرسی، اعلام الوری، ۱۳۹۰ق، ص۳۵۵.</ref>

متوکل در سال ۲۴۳ق در اثر بدگویی‌هایی که از امام کرده بودند، آن حضرت را از مدینه به سامرا- که آن روز پایتخت خلافت بود- احضار کرد و پس از ورود آن حضرت به سامرا در ظاهر اقداماتی بر علیه حضرت انجام نداد؛ ولی در پشت صحنه تا می‌توانست در فراهم آوردن وسائل اذیت و هتک آن حضرت کوتاهی نمی‌کرد و بارها به منظور قتل یا هتک، امام را احضار کرد و خانه‌اش را تفتیش کردند.<ref>طباطبایی، شیعه در اسلام، ۱۳۸۳ش، ص۲۲۶.</ref> امام دهم به شکنجه‌ها و آزارهای متوکل صبر نمود تا وی درگذشت و پس از وی منتصر و مستعین و معتز روی کار آمدند و سرانجام به دسیسه معتز، آن حضرت مسموم و شهید شد.<ref>طباطبایی، شیعه در اسلام، ۱۳۸۳ش، ص۲۲۷.</ref>