Automoderated users، confirmed، protected، templateeditor
۵٬۱۷۴
ویرایش
جز (←منابع) |
جز (←۹. امام جواد(ع)) |
||
خط ۱۲۲: | خط ۱۲۲: | ||
=== ۹. امام جواد(ع) === | === ۹. امام جواد(ع) === | ||
{{اصلی|امام جواد(ع)}} | {{اصلی|امام جواد(ع)}} | ||
امام | محمد بن علی مشهور به امام جواد و امام محمد تقی(ع) و نهمین امام [[شیعیان اثنی عشری]]، فرزند امام هشتم و [[سبیکه نوبیه|سَبیکه نوبیه]] در [[ماه رمضان]] [[سال ۱۹۵ هجری قمری|سال ۱۹۵ق]] در [[مدینه]] متولد شد<ref>مفید، الارشاد، ۱۴۱۳ق، ج۲، ص۲۷۳؛ طبرسی، اعلام الوری، ۱۳۹۰ق، ص۳۴۴.</ref> و در [[سال ۲۲۰ هجری قمری|سال ۲۲۰ق]] در [[بغداد]] به شهادت رسید.<ref>طبرسی، اعلام الوری، ۱۳۹۰ق، ص۳۴۴و۳۴۵؛ ابن شهرآشوب، مناقب آل ابیطالب، ۱۳۷۹ق، ج۴، ص۳۷۹.</ref> او در کنار جد خود [[امام هفتم]] در مقبره قریش در [[کاظمیه]] مدفون گردید.<ref>مفید، الارشاد، ۱۴۱۳ق، ج۲، ص۲۹۵؛ طبرسی، اعلام الوری، ۱۳۹۰ق، ص۳۴۴و۳۴۵.</ref> | ||
امام جواد(ع) پس از پدرش به | امام جواد(ع) پس از پدرش به تصریح او به [[امامت]] رسید<ref>مفید، الارشاد، ۱۴۱۳ق، ج۲، ص۲۷۳.</ref> و دوران امامتش ۱۷ سال طول کشید.<ref>مفید، الارشاد، ۱۴۱۳ق، ج۲، ص۲۷۳؛ طبرسی، اعلام الوری، ۱۳۹۰ق، ص۳۴۴.</ref> | ||
امام نهم به هنگام درگذشت پدر خود در مدینه بود، [[مأمون]] به جهت تحت نظر قرار دادن او را به [[بغداد]]- که آن روز پایتخت خلافت بود- احضار کرد و در ظاهر به او ابراز محبت بسیار نمود و دختر خود را به [[ازدواج]] وی درآورد. پس از مدتی ایشان به مدینه بازگشت و تا آخر عهد مأمون در مدینه ماند. پس از درگذشت مأمون، [[معتصم عباسی|معتصم]] زمام خلافت را به دست گرفت و دوباره امام را به بغداد احضار کرده و تحت نظر گرفت و سرانجام آن حضرت با تحریک معتصم و به دست همسر خود مسموم و شهید شد.<ref>طباطبایی، شیعه در اسلام، ۱۳۸۳ش، ص۲۲۵.</ref> | امام نهم به هنگام درگذشت پدر خود در مدینه بود، [[مأمون]] به جهت تحت نظر قرار دادن او را به [[بغداد]]- که آن روز پایتخت خلافت بود- احضار کرد و در ظاهر به او ابراز محبت بسیار نمود و دختر خود را به [[ازدواج]] وی درآورد. پس از مدتی ایشان به مدینه بازگشت و تا آخر عهد مأمون در مدینه ماند. پس از درگذشت مأمون، [[معتصم عباسی|معتصم]] زمام خلافت را به دست گرفت و دوباره امام را به بغداد احضار کرده و تحت نظر گرفت و سرانجام آن حضرت با تحریک معتصم و به دست همسر خود مسموم و شهید شد.<ref>طباطبایی، شیعه در اسلام، ۱۳۸۳ش، ص۲۲۵.</ref> |