اعتراف به گناه: تفاوت میان نسخه‌ها

روش تداعی آزاد در روان‌درمانگری، در مواردی که حاوی بازگویی و اعتراف به رفتارهای خلاف موازین شریعت و اخلاقی است،<ref>مروارید و دیگران، «تداعی آزاد در روان‌تحلیلگری و حکم تکلیفی بازگویی گناه»، ص۳۶.</ref> یکی از مصادیق حرمت اعتراف به گناه نزد دیگران دانسته شده است.<ref>مروارید و دیگران، «تداعی آزاد در روان‌تحلیلگری و حکم تکلیفی بازگویی گناه»، ص۳۷.</ref> روش مذکور، یکی از روش‌هایی است که در روانکاوی برای آشکار کردن افکار و خاطرات سرکوب شده‌ای که منبع مشکلات روانی‌اند،  مورد استفاده واقع می‌شود<ref>رابرت ویلیام، نظریه‌ها و نظام‌های روانشناسی، ۱۳۸۶ش، ص۲۷۲.</ref> و بیماران باید هر فکر و احساسی که به ذهنشان می‌رسد را بازگو کنند.<ref>فیست، نظریه‌های شخصیت، ۱۳۹۰ش، ص۶۶.</ref> با این حال برخی از پژوهشگران بر این باورند که تداعی آزاد به معنای «بازگو کردن گناه نزد دیگران» نیست، چون بازگو کردن گناه نزد روانکاو و روان‌درمانگر متعهدی که هدفش درمان بیمار است، موجب تحقیر و ذلیل شدن بازگوکننده و اشاعه فحشا نیست.<ref>مروارید و دیگران، «تداعی آزاد در روان‌تحلیلگری و حکم تکلیفی بازگویی گناه»، ص۴۹.</ref> همچنین اگر شخصی به واسطه معضلات روانی، زندگی روزمره‌اش مختل شده و برای رهایی از این بحران راهی جز رجوع به روانکاو یا روان‌درمانگر و بازگو کردن افکار و رفتارهای خود نزد او ندارد، در اینجا با استناد به [[قاعده اضطرار]]، [[حکم اولی]]ِ «حرمت بازگو کردن گناه نزد دیگران» برداشته شده و با توجه به [[حکم ثانوی]]، این عمل جایز می‌شود.<ref>مروارید و دیگران، «تداعی آزاد در روان‌تحلیلگری و حکم تکلیفی بازگویی گناه»، ص۵۰.</ref>

==پانویس==