Automoderated users، confirmed، protected، templateeditor
۵٬۰۴۷
ویرایش
سدیدالدین حمصی رازی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
←زندگی‌نامه
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
جز (←زندگی‌نامه) |
||
| خط ۳۶: | خط ۳۶: | ||
==زندگی‌نامه== | ==زندگی‌نامه== | ||
محمود بن علی بن حسن حِمَّصی معروف به سدیدالدین حمصی رازی، گفته شده اطلاعات دقیقی از زندگی علمی و عملی او در دسترس نیست.<ref>سلیمانی بهبهانی و رئیسی، «روش‌شناسی سدیدالدین و این میثم بحرانی در مباحث کلامی»، ص۱۰۸؛ [https://rasekhoon.net/article/show/1017491/ جبرئیلی، «مروری بر اندیشه‌ها و آثار سدیدالدین محمود حمصی رازی»، وبگاه راسخون.]</ref> از تاریخ تولد او نیز اطلاع دقیقی در دسترس نیست؛ ولی برخی او را متولد سال ۴۸۵ق دانسته‌اند.<ref> لجنة العلمیة فی مؤسسة الامام الصادق(ع)، معجم طبقات المتکلمین، ۱۴۲۴ق، ج۲، ص۳۳۰ | محمود بن علی بن حسن حِمَّصی معروف به سدیدالدین حمصی رازی، گفته شده اطلاعات دقیقی از زندگی علمی و عملی او در دسترس نیست.<ref>سلیمانی بهبهانی و رئیسی، «روش‌شناسی سدیدالدین و این میثم بحرانی در مباحث کلامی»، ص۱۰۸؛ [https://rasekhoon.net/article/show/1017491/ جبرئیلی، «مروری بر اندیشه‌ها و آثار سدیدالدین محمود حمصی رازی»، وبگاه راسخون.]</ref> از تاریخ تولد او نیز اطلاع دقیقی در دسترس نیست؛ ولی برخی او را متولد سال ۴۸۵ق دانسته‌اند.<ref> لجنة العلمیة فی مؤسسة الامام الصادق(ع)، معجم طبقات المتکلمین، ۱۴۲۴ق، ج۲، ص۳۳۰.</ref> | ||
صاحب [[روضات الجنات]] سدیدالدین را اهل [[حمص|حِمْص]] از شهرهای [[سوریه]] دانسته است.<ref>موسوی خوانساری، روضات الجنات، ۱۳۹۰ش،ج۷، ص۱۶۴.</ref> صاحب [[ریاض العلماء]] نخست او را اهل حمص دانسته، ولی بعد احتمال داده است که حمصی، اهل [[ری]] بود و سپس ساکن حمص شد و یا برعکس، اهل حمص بوده و سپس ساکن ری شد.<ref>افندی، ریاض العلماء، ۱۴۳۱ق، ج۷، ص۱۲۴.</ref> گروهی بر آنند که او اهل ری بوده و حمصی به جهت شغلش که نخودفروشی بود، به او نسبت داده شده است.<ref>عسقلانی، لسان المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۵، ص۳۱۷؛ دوانی، «سدیدالدین حمصی»، ص۷۷ و ۷۸؛ [https://rasekhoon.net/article/show/1017491/ جبرئیلی، «مروری بر اندیشه‌ها و آثار سدیدالدین محمود حمصی رازی»، وبگاه راسخون.]</ref> | |||
[[ابن حجر عسقلانی]] در کتاب «لسان المیزان» حمصی را به تشدید میم دانسته و از منتجب‌الدین | [[ابن حجر عسقلانی]] در کتاب «لسان المیزان» حمصی را به تشدید میم دانسته و از [[منتجب‌الدین رازی]]، از شاگردان حمصی، نقل کرده است که حمصی تا پنجاه سالگی نخودفروش بود.{{یادداشت|به نخود در زبان عربی، حِمَّص یا حِمِّص گفته می‌شود.(نگاه کنید به: ابن منظور، لسان العرب، ۱۴۱۴ق، ج۷، ص۱۷).}} وی روزی با [[فقیه|فقیهی]] بر سر معامله گفتگویش شد و به همین سبب نخودفروشی را کنار گذاشت و به تحصیل علم روی آورد.<ref>عسقلانی، لسان المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۵، ص۳۱۷.</ref> مطالب عسقلانی را به جهت نقل از شاگرد حمصی، صحیح و مورد قبول دانسته‌اند.<ref>منتخب الدین رازی، الفهرست، ۱۳۶۶ش، ص۴۳۲؛ دوانی، «سدیدالدین حمصی»، ص۷۷ و ۷۸.</ref> او را سدیدالدین حُمُّضی یا حُمُّصی نیز خوانده‌اند.<ref>نگاه کنید به: منتخب‌الدین رازی، الفهرست، ۱۳۶۶ش، ص۴۲۹ و ۴۳۱.</ref> | ||
به گفته ابن حجر حمصی صد سال عمر کرد و پس از قرن ششم قمری درگذشت.<ref>عسقلانی، لسان المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۵، ص۳۱۷.</ref> به گفته [[آقابزرگ تهرانی]]، او در اواخر عمر(اواخر قرن ششم) به [[همدان]] سفر کرد و در مدرسه جمالیه مشغول به تعلیم شد و در اوایل قرن هفتم قمری در آنجا از دنیا رفت<ref>تهرانی، الذریعة، ۱۴۰۸ق، ج۲۳، ص۱۵۲؛ [https://rasekhoon.net/article/show/1017491/ جبرئیلی، «مروری بر اندیشه‌ها و آثار سدیدالدین محمود حمصی رازی»، وبگاه راسخون.]</ref> و در آنجا نیز دفن شد.<ref>حمصی رازی، المنقذ من التقلید، ۱۴۱۲ق، بخش مقدمه، ص۱۲.</ref> بعضی سفر حمصی به همدان را صحیح ندانسته و سال وفات او را ۵۸۵ق دانسته‌اند.<ref>لجنة العلمیة فی مؤسسة الامام الصادق(ع)، معجم طبقات المتکلمین، ۱۴۲۴ق، ج۲، ص۳۳۲.</ref> | به گفته ابن حجر حمصی صد سال عمر کرد و پس از قرن ششم قمری درگذشت.<ref>عسقلانی، لسان المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۵، ص۳۱۷.</ref> به گفته [[آقابزرگ تهرانی]]، او در اواخر عمر(اواخر قرن ششم) به [[همدان]] سفر کرد و در مدرسه جمالیه مشغول به تعلیم شد و در اوایل قرن هفتم قمری در آنجا از دنیا رفت<ref>تهرانی، الذریعة، ۱۴۰۸ق، ج۲۳، ص۱۵۲؛ [https://rasekhoon.net/article/show/1017491/ جبرئیلی، «مروری بر اندیشه‌ها و آثار سدیدالدین محمود حمصی رازی»، وبگاه راسخون.]</ref> و در آنجا نیز دفن شد.<ref>حمصی رازی، المنقذ من التقلید، ۱۴۱۲ق، بخش مقدمه، ص۱۲.</ref> بعضی سفر حمصی به همدان را صحیح ندانسته و سال وفات او را ۵۸۵ق دانسته‌اند.<ref>لجنة العلمیة فی مؤسسة الامام الصادق(ع)، معجم طبقات المتکلمین، ۱۴۲۴ق، ج۲، ص۳۳۲.</ref> | ||