حکمای اربعه تهران: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
بدون خلاصۀ ویرایش
جز (ویکی سازی) |
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۵: | خط ۵: | ||
حکیم و عارف معاصرِ آقاعلی، آقامحمدرضا فرزند شیخ ابوالقاسم قمشه‌ای، متخلص به صهبا، در واقع مکمل آقاعلی در حوزه تهران بود و می‌توان او و آقاعلی و حاجی سبزواری را بزرگترین فلاسفه اسلامی قرن سیزدهم دانست. | حکیم و عارف معاصرِ آقاعلی، آقامحمدرضا فرزند شیخ ابوالقاسم قمشه‌ای، متخلص به صهبا، در واقع مکمل آقاعلی در حوزه تهران بود و می‌توان او و آقاعلی و حاجی سبزواری را بزرگترین فلاسفه اسلامی قرن سیزدهم دانست. | ||
سومین حکیم حوزه تهران، میرزا ابوالحسن جلوه، در | سومین حکیم حوزه تهران، میرزا ابوالحسن جلوه، در ۱۲۳۸ق. در احمدآباد گجرات هند به دنیا آمد. در اصفهان به تحصیل پرداخت و از شاگردان میرزاحسن نوری و آقامیرزاحسن چینی بود. سپس به تهران مهاجرت کرد و از ۱۲۷۳ق. تا ۱۳۱۴ق. که سال رحلت اوست، بیشتر در مدرسه دارالشفاء به تدریس آثار [[ابن سینا]]، مخصوصاً شفا و [[الاشارات و التنبیهات]]، اشتغال و در این امر شهرت داشت و آثار ملاصدرا را هم تدریس می‌کرد. | ||
چهارمین حکیم پایه‌گذار حوزه تهران، آقا میرزاحسین سبزواری، از شاگردان [[ملا هادی سبزواری]] است. میرزاحسین از سبزوار راهی تهران شد و در مدرسه عبدالله خان در بازار بزازها، مدرّس رسمی علوم عقلی و نقلی بود و شاگردان بسیاری داشت، ولی تخصص او در ریاضیات بود. | چهارمین حکیم پایه‌گذار حوزه تهران، آقا میرزاحسین سبزواری، از شاگردان [[ملا هادی سبزواری]] است. میرزاحسین از سبزوار راهی تهران شد و در مدرسه عبدالله خان در بازار بزازها، مدرّس رسمی علوم عقلی و نقلی بود و شاگردان بسیاری داشت، ولی تخصص او در ریاضیات بود. | ||
| خط ۱۶: | خط ۱۶: | ||
==آقا علی مدرس == | ==آقا علی مدرس == | ||
{{اصلی|آقاعلی مدرس طهرانی}} | {{اصلی|آقاعلی مدرس طهرانی}} | ||
اولین حکیم از حکمای اربعه، علی‌بن عبدالله زنوزی مشهور به آقا علی‌مدرّس طهرانی و ملقب به حکیم مؤسس، فرزند و شاگرد ملاعبدالله زنوزی، در | اولین حکیم از حکمای اربعه، علی‌بن عبدالله زنوزی مشهور به آقا علی‌مدرّس طهرانی و ملقب به حکیم مؤسس، فرزند و شاگرد ملاعبدالله زنوزی، در ۱۲۳۴ق. در اصفهان تولد یافت. در سه سالگی با پدرش به تهران مهاجرت کرد. در آنجا تحصیلات مقدماتی را به پایان رساند و در محضر پدر سطوح [[فلسفه اسلامی|فلسفه]] و [[کلام امامیه|کلام شیعی]] را فرا گرفت. سپس به [[عتبات عالیات]] سفر کرد و به فراگرفتن علوم منقول پرداخت. پس از آن به ایران بازگشت و در اصفهان به تکمیل علوم معقول، مخصوصاً در محضر [[میرزا حسن نوری]] (متوفی بعد از ۱۲۶۷) و [[سید رضی لاریجانی]]، پرداخت. چندی نیز در قزوین محضر ملاآقا قزوینی (متوفی ۱۲۸۲) را درک کرد. در ۱۲۷۰، پس از اتمام تحصیلاتش در علوم عقلی، به تدریس در تهران پرداخت و هفت سال در مدرسه قاسم‌خان، مدتی در منزل خویش و متجاوز از بیست سال در [[مدرسه سپهسالار]]، مدرّس رسمی علوم معقول و منقول بود،<ref>علی زنوزی، ج۱، مقدمه کدیور، ص۳۱ - ۳۲؛ ج۳، ص۱۴۷ - ۱۴۸</ref> اگر چه تخصص و شهرتش در فلسفه بود.<ref>علی زنوزی، ج۱، مقدمه کدیور، ص ۳۳</ref> او نه تنها کتب ملاصدرا، از قبیل [[اسفار اربعه|اسفار]]، [[شرح الهدایة الاثیریة]]، [[المبدأ و المعاد]] و [[الشواهد الربوبیه]] را تدریس می‌کرد، بلکه شواهدی در دست است که متن [[شفا]] و [[حکمة الاشراق (کتاب)|حکمة الاشراق]] را نیز تعلیم می‌داده است.<ref>علی زنوزی، ج۱، مقدمه کدیور، ص۳۵</ref> آقاعلی پس از عمری بسیار پربار، چه از لحاظ تألیف و چه از لحاظ تربیت شاگردان برجسته، در ۱۳۰۷ق. در تهران درگذشت.<ref>علی زنوزی، ج۱، مقدمه کدیور، ص۵۲</ref> | ||
=== آثار === | === آثار === | ||