انسان ۲۵۰ ساله (کتاب): تفاوت میان نسخه‌ها

===فصل دوازدهم: امام صادق===

::::::*نقشه [[امام صادق]] این بود که بعد از رحلت [[امام باقر]] کارها را جمع و جور کند، یک قیام علنی به راه بیندازد و حکومت [[بنی‌امیه]] را -که هر روزی یک دولتی عوض می‌شد و حاکی از نهایت ضعف دستگاه [[بنی‌امیه]] بود- واژگون کند و از [[خراسان]] و [[ری]] و [[اصفهان]] و [[عراق]] و [[حجاز]] و [[مصر]] و [[مراکش]] و همه مناطق مسلمان‌نشین که در همه این مناطق شبکه حزبی [[امام صادق]] -یعنی [[شیعه]]- همه جا گسترده بود، از همه آنها نیرو بیاید [[مدینه]] و امام لشکرکشی کند به [[شام]]، حکومت [[شام]] را ساقط کند و خودش پرچم [[خلافت]] را بلند کند و بیاید [[مدینه]] و حکومت پیغمبر را به راه بیندازد؛ این نقشه [[امام صادق]] بود.<ref>انسان ۲۵۰ ساله، ۱۳۹۰ش، ص۲۶۱ و ۲۶۲.</ref>

::::::*[[امام صادق]] دو مرحله در این دوران طی می‌کنند؛ یکی از سال ۱۱۴ تا [[خلافت]] منصور، این یک دوره است، که دوران آسایش و گشایش است. آنی که معروف شده به خاطر اختلاف [[بنی‌امیه]] و [[بنی‌عباس]] ائمه فرصت کردند، مال این دوران است. زمان [[امام باقر]] چنین چیزی نبود.<ref>انسان ۲۵۰ ساله، ۱۳۹۰ش، ص۲۶۵.</ref>

::::::*نمودارهای مهم و برجسته در زندگی [[امام صادق]]...: ۱- تبیین و تبلیغ مسئله امامت، ۲- تبلیغ و بیان احکام دین به شیوه فقه شیعی و نیز تفسیر [[قرآن]] به روال بینش شیعی، ۳- وجود تشکیلات پنهانی ایدئولوژیک- سیاسی.<ref>انسان ۲۵۰ ساله، ۱۳۹۰ش، ص۲۶۶ و ۲۶۷.</ref>

::::::*[[امام صادق]] وسیع‌ترین -یا یکی از وسیع‌ترین- حوزه‌های علمی و فقهی زمان خود را دارا بوده است. در این میان، چیزی که از نظر بیشترین کاوشگران زندگی امام پوشیده مانده است، مفهوم سیاسی و معترضانه این عمل است.<ref>انسان ۲۵۰ ساله، ۱۳۹۰ش، ص۲۷۱.</ref>

::::::*[[فقه امامیه|فقه جعفری]] در برابر فقه فقیهان رسمی روزگار [[امام صادق]]، فقط یک اختلاف عقیده دینی ساده نبود؛ بلکه در عین حال دو مضمون متعرضانه را نیز با خود حمل می‌کرد. نخست و مهمتر؛ اثبات بی‌نصیبی دستگاه حکومت از آگاهی دینی و ناتوانی آن از اداره امور فکری مردم -یعنی در واقع، عدم صلاحیتش برای تصدی مقام [[خلافت]]- و دیگر، مشخص ساختن موارد [[تحریف]] در فقه رسمی که ناشی از مصلحت‌اندیشی فقیهان در بیان احکام فقهی و ملاحظه‌کاری آنان در برابر تحکم و خواست قدرت‌های حاکم است.<ref>انسان ۲۵۰ ساله، ۱۳۹۰ش، ص۲۷۳.</ref>

::::::*نخستین حکمرانان [[بنی‌عباس]] که خود در روزگار پیش از قدرت، سال‌ها در محیط مبارزاتی علوی و در کنار پیروان و یاران آل علی گذرانیده و به بسیاری از اسرار و چم و خم‌های کار آنان بصیرت داشتند، نقش متعرضانه این درس و بحث و حدیث و تفسیر را پیش از اسلاف [[بنی امیه|اموی]] خود درک می‌کردند. گویا به همین خاطر بود که منصور عباسی در خلال درگیری‌های رذالت‌آمیزش با [[امام صادق]]، مدت‌ها آن حضرت را از نشستن با مردم و آموزش دین به آنان، و نیز مردم را از رفت و آمد و سؤال از آن حضرت منع کرد.<ref>انسان ۲۵۰ ساله، ۱۳۹۰ش، ص۲۷۵.</ref>

::::::*عجیب این است که یاران [[امام صادق]] همه جا بودند، نه خیال کنید فقط در [[مدینه]]، نه؛ در [[کوفه]] بیشتر از [[مدینه]] بودند، در خود [[شام]] حتی کسانی بودند. اینها آن شبکه عظیم تشکیلاتی [[امام صادق]] است. حزب علوی، حزب تشیع، اینی که گفتم آن شبکه تشکیلاتی همان تشیع است... یک شبکه تشکیلاتی عظیم، یک حزب کامل به وسیله [[امام صادق]] اداره می‌شد در سراسر عالم اسلام؛ این نقطه قوت بود.<ref>انسان ۲۵۰ ساله، ۱۳۹۰ش، ص۲۷۵ و ۲۷۶.</ref>

::::::*موضوع تشکیلات پنهان در صحنه زندگی سیاسی [[امام صادق]] و نیز دیگر [[ائمه]]، از جمله مهمترین و شورانگیزترین و در عین حال مجهول‌ترین و ابهام‌آمیزترین فصول این زندگینامه پرماجراست.<ref>انسان ۲۵۰ ساله، ۱۳۹۰ش، ص۲۷۶.</ref>