آیه الحاق ذریه: تفاوت میان نسخه‌ها

'''آیه اِلحاق ذُریِّه''' ([[سوره طور|طور]]: ۲۱) به پیوستن فرزندان [[مومن|مؤمنان]] به آنان در [[بهشت]] اشاره می‌کند. در اینکه منظور از فرزندان، تنها اطفال خردسالی است که قبل از [[بلوغ]] از دنیا رفته‌اند و یا به معنای فرزندان بالغی است که همچون پدران خود مؤمن بوده و البته [[گناهان|گناهانی]] داشته‌اند، در بین [[مفسران]] اختلاف است.  

در برخی روایات، این آیه مخصوص اطفال [[شیعیان]] دانسته شده است همچنین منظور از الحاق ذریه را الحاق [[امام علی علیه‌السلام|امام علی(ع)]]، [[حضرت زهرا(س)]] و دیگر [[معصومان(ع)]] در [[روز قیامت]] به [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر اسلام(ص)]] می‌دانند.

در روایاتی منظور از «الذین آمنوا» را [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] و [[امام علی علیه‌السلام|امام علی(ع)]] و ذریه را [[ائمه]] و اوصیای آن‌ها دانسته‌اند که همه در حجیت و اطاعت مشترک هستند.<ref> کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۱، ص۲۷۵.</ref> در شماری از احادیث، مراد از ذریه را [[حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها|حضرت زهرا(س)]]<ref>استرآبادی، تأویل الآیات الظاهرة فی فضائل العترة الطاهرة، ۱۴۰۹ق، ص۵۹۸ - ۵۹۹.</ref> و یا [[امام حسین علیه‌السلام|امام حسین(ع)]]<ref>طوسی، الأمالی، ۱۴۱۴ق، ص۳۱۷.</ref> معرفی کرده‌اند که به پیامبر خدا(ص) ملحق می‌شوند. همچنان که از [[عبدالله بن عباس|ابن عباس]] نقل شده است که این آیه در حق پیامبر(ص)، امام علی(ع)، حضرت زهرا(س) و [[حسنین|حسنین(ع)]] است.<ref> استرآبادی، تأویل الآیات الظاهرة فی فضائل العترة الطاهرة، ۱۴۰۹ق، ص۵۹۹.</ref>

عده‌ای از مفسران ذیل آیه به روایاتی از [[امام صادق(ع)]] اشاره کرده‌اند که منظور از ایمان در «الذین آمنوا» [[شیعه|شیعیانی]] هستند که به پیامبر(ص) و امام علی(ع) و ذریه آن‌ها ایمان آورده‌اند.<ref> قمی، تفسیر القمی، ۱۳۶۳ش، ج۲، ص۳۳۲.</ref> همچنین در برخی احادیث، اطفال از دنیا رفتۀ شیعیان را تحت تربیت حضرت فاطمه(س)<ref> بحرانی، البرهان فی تفسیر القرآن، ۱۴۱۵ق، ج۵، ص۱۷۸.</ref> و یا [[ابراهیم (پیامبر)|حضرت ابراهیم(ع)]] و [[ساره|ساره(س)]] می‌داند.<ref>حویزی، تفسیر نور الثقلین، ۱۴۱۵ق، ج۵، ص۱۴۰؛ فیض کاشانی، تفسیر الصافی، ۱۴۱۵ق، ج۵، ص۷۹.</ref> البته در پاره‌ای از روایات آمده که نگهداری از اطفال فوت‌شده مؤمنین تا زمانی بر عهده حضرت زهرا(س) است که هنوز پدر و مادر و اقوام مؤمنش در قید حیات باشند.<ref> صدوق، من لا یحضره الفقیه، ۱۴۱۳ق، ج۳، ص۴۹۰؛ صدوق، التوحید، ۱۳۹۸ق، ص۳۹۴.</ref> به هر حال برخی محدثان همچون [[محمدباقر مجلسی|مجلسی]] بابی را در [[بحار الانوار (کتاب)|بحار الانوار]] به اطفالی که حجت بر آن‌ها در دنیا تمام نشده، اختصاص داده و به مناسبت به این آیه و روایات مرتبط با کودکانی که قبل از [[تکلیف]] از دنیا رفته‌اند اشاره نموده‌اند.<ref> مجلسی، بحار الأنوار، ۱۴۰۳ق، ج۵، ص۲۸۸ - ۲۹۷.</ref>

برخی [[مفسران]] متأخر به پیام‌های آیه اشاره کرده‌اند که عبارت‌اند از: محوریت [[ایمان]] در [[اسلام]]، بهشتی شدن فرد در صورت ادامه دادن راه حق نیکان در دنیا، وجود علاقه‌مندی به فرزندان در [[آخرت]] و لذت همراهی آنان در [[بهشت]] و درعین‌حال عدم برخورد با هیچ‌گونه کاستی در همراهی با فرزندان برخلاف [[دنیا]] به عنوان پاداش عمل نیک.<ref> قرائتی، تفسیر نور، ۱۳۸۸ش، ج۹، ص۲۸۴ - ۲۸۵.</ref> دیگر مفسران نیز نقش ایمان پدران در سرنوشت فرزندان، لزوم احترام به نسل با ایمان انسان‌های مؤمن، لطف خداوندی در کم نکردن نعمت‌ها در هنگام اعطای نعمتی در بهشت و همراهی هر فرد با اعمال خود را به عنوان بخشی از پیام‌های این آیه برشمرده‌اند.<ref> رضایی اصفهانی، تفسیر قرآن مهر، ۱۳۸۷ش، ج۲۰، ص۳۵.</ref>