اظهار: تفاوت میان نسخه‌ها

کلمه اظهار در لغت به معنای ظاهر کردن و آشکار نمودن است<ref>دهخدا، لغتنامه، ۱۳۷۷ش، ذیل واژه اظهار کردن.</ref> و در علم [[تجوید]]<ref>قنوجی البخاری، أبجد العلوم، ۱۴۲۰، ج۲، ص۱۲۳.</ref> به معنای تلفظ حرف از [[مخارج حروف|مخرج]] خود بدون [[ادغام]] و [[غنه]] می‌باشد؛<ref>هاشمی شاهرودی، فرهنگ فقه مطابق، ۱۴۲۶ق، ج‌۱، ص۵۵۴.</ref> بدین‌گونه که هنگام تلفظ، حروف به صورت کامل در مخرج خود ظاهر شده و بدون تغییر و آشکارا ادا می‌شوند.<ref>الصراف، الجدید فی علم التجوید، ۱۴۲۸ق، ص۴۹</ref> این لفظ با توجه به معنای لغوی، کاربرد گسترده‌ای در علوم مختلف همچون [[فقه]]، از جمله در بخش‌های [[طهارت]]، [[صلاة]]، [[حج]]، [[جهاد]]، [[نکاح]]، [[طلاق]] و... نیز دارد.<ref>برای اطلاعات بیشتر رجوع کن به: هاشمی شاهرودی، فرهنگ فقه مطابق، ۱۴۲۶ق، ج‌۱، ص۵۵۴.</ref>  

اظهار در مورد حرف‌هایی به کار می‌رود که [[مخارج حروف|مخارجی]] دور از یکدیگر داشته باشند؛<ref>بیگلری، سر البیان، ۱۳۶۴ش، ص.</ref> لذا در این گونه از حروف بر خلاف [[ادغام]] و [[غنه]]، حروف در یکدیگر ادغام نشده و جدا از یکدیگر و به صورتی ظاهر ادا می‌گردند؛<ref>بیگلری، سر البیان، ۱۳۶۴ش، ص</ref> بدین جهت در احکام نون ساکن و تنوین قبل از حروف حلقی و یا لام به کار رفته در الف و لام [[حروف قمری]] مورد بحث قرار گرفته است.

دانشمندان حوزه قرائت، اظهار را یکی از احکام نون ساکن و تنوین در کنار [[ادغام]]، [[اقلاب]] و [[اخفاء]] می‌دانند.<ref>سیوطی، الاتقان، ۱۴۲۱ق،ص .</ref> بدین معنا که اگر تنوین یا نون ساکن قبل از [[حروف حلقی]] یعنی حروف همزه، هاء، عین، حاء، غین و خاء، بیاید<ref>گیلانی، تحفة الأبرار، ۱۴۰۹ق، ج‌۲، ص۱۶۰؛ آملی، نفائس الفنون، ۱۳۸۱ش، ج۱، ص۵۰۳.</ref> به صورت عادی و آشکار<ref>حبیبی، شهیدی، روان‌خوانی و تجوید قرآن کریم، ۱۳۸۹ش، ص۱۴۹.</ref> و بدون حرکت و در عین حال سریع ادا می‌شود.<ref>موسوی بلده، حلیه القرآن، ۱۳۷۶ش، ص؛ حبیبی، شهیدی، روان‌خوانی و تجوید قرآن کریم، ۱۳۸۹ش، ص۱۴۹.</ref> دلیل آن دوری [[مخارج حروف]] حلقی با مخرج نون و تنوین دانسته شده است؛ مانند کلمات «انعمت» و «کفوا احد» که نون و تنوین به سبب قرار گرفتن قبل از حروف حلقی، اظهار می‌شوند.<ref>هاشمی شاهرودی، فرهنگ فقه مطابق، ۱۴۲۶ق، ج‌۱، ص۵۵۵‌.</ref>

* سیوطی، الاتقان فی علوم القرآن، بیروت، دارالکتب العربی، ۱۴۲۱ق.