تجوید: تفاوت میان نسخه‌ها

: فقها به استناد آنکه عمدۀ مباحث تجویدی در عهد نبوی (ص) مطرح نبوده، و در سده‌های بعدی توسط قراء اختراع شده است، <ref> صاحب جواهر، ۹/۲۹۱، ۲۹۶؛ خویی، ۱۵۱-۱۵۲ </ref> نه عُرف اهل تجوید و قرائت، بلکه عرف عرب‌زبانان را ملاک صحت و مقبولیت قرائت از نظر شرعی دانسته‌اند <ref> نیشابوری، ۳۸، ۶۶- ۶۸، ۷۵، ۱۵۲ </ref> و جواز و وجوب تجویدی در اصطلاح قاریان و مقریان را از وجوب و جواز شرعی نزد فقیهان و مجتهدان متمایز گردانیده‌اند؛ <ref> عاملی، ۱۵۲؛ صاحب جواهر، ۱/ ۲۸۸-۲۹۰ </ref> حتى برخی از عرفا، فقها و قراء دربارۀ پرداختنِ فراوان به مُحسِّنات تجویدی و تقیّد افراطی نسبت به رعایت ظرایف تجوید، هشدار داده، و گاهی آن را تلبیس [[ابلیس]] و حجاب میان انسان و قرآن تلقی کرده‌اند. <ref> فیض، ۲/۲۴۱؛ خمینی، آداب...، ۱۹۵، چهل حدیث...، ۴۰۴؛ ابوریمه، ۵۱؛ نیز نک‌: ابن‌ جزری، التمهید...، ۵۵-۵۷، النشر، ۱/۲۱۲-۲۱۳؛ سیوطی، ۱/۲۸۵ </ref>