confirmed، templateeditor
۱۱٬۵۴۹
ویرایش
حجاج بن یوسف ثقفی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
تمیزکاری
جز (تمیز کاری) |
جز (تمیزکاری) |
||
| خط ۱۳۲: | خط ۱۳۲: | ||
پس از شکست سپاهیان اموی در [[سال ۷۹ هجری قمری|سال ۷۹ق]]. در مصاف با رُتبیل (حاکم زابلستان) و قتل هزاران نفر در این نبرد، <ref> رجوع کنید به طبری، ۱۹۷۲، ج ۶، ص ۳۲۲ـ۳۲۴ </ref> حجاج در اواخر سال ۷۹ یا اوایل ۸۰ سپاهی بیست تا چهل هزار نفری تدارک دید که به آن «سپاه طواویس» (طاووسان) می‌گفتند و فرماندهی آن را [[عبدالرحمن بن محمد بن اشعث|عبدالرحمن]] بن [[محمد بن اشعث|محمد]] بن [[اشعث بن قیس کندی|اشعث]] برای نبرد با رتبیل و سرکوبی وی در [[سیستان]] برعهده داشت. ابن‌اشعث پس از پیروزی‌هایی تصمیم گرفت پیشروی خود را در قلمرو رتبیل، تا بهار سال بعد و مساعد شدن هوا، متوقف سازد و مدتی در شهر رُخَّج اردو بزند. اما حجاج این تصمیم را نپسندید و با نامه‌ای توهین‌آمیز بر ادامه عملیات نظامی تا فتح [[کابل]] اصرار ورزید. همین اختلاف نظر یکی از دلایل اصلی سرکشی و قیام ابن‌اشعث گردید. سپاهیان ابن‌اشعث که بالغ بر هفتاد هزار نفر بودند با وی [[بیعت]] کردند و او حجاج را در رُخّج خلع و با رتبیل سازش کرد وآنگاه راهی [[عراق]] شد. <ref> بلاذری، ۲۰۰۰، ج ۶، ص ۴۳۱، ۴۳۶</ref> | پس از شکست سپاهیان اموی در [[سال ۷۹ هجری قمری|سال ۷۹ق]]. در مصاف با رُتبیل (حاکم زابلستان) و قتل هزاران نفر در این نبرد، <ref> رجوع کنید به طبری، ۱۹۷۲، ج ۶، ص ۳۲۲ـ۳۲۴ </ref> حجاج در اواخر سال ۷۹ یا اوایل ۸۰ سپاهی بیست تا چهل هزار نفری تدارک دید که به آن «سپاه طواویس» (طاووسان) می‌گفتند و فرماندهی آن را [[عبدالرحمن بن محمد بن اشعث|عبدالرحمن]] بن [[محمد بن اشعث|محمد]] بن [[اشعث بن قیس کندی|اشعث]] برای نبرد با رتبیل و سرکوبی وی در [[سیستان]] برعهده داشت. ابن‌اشعث پس از پیروزی‌هایی تصمیم گرفت پیشروی خود را در قلمرو رتبیل، تا بهار سال بعد و مساعد شدن هوا، متوقف سازد و مدتی در شهر رُخَّج اردو بزند. اما حجاج این تصمیم را نپسندید و با نامه‌ای توهین‌آمیز بر ادامه عملیات نظامی تا فتح [[کابل]] اصرار ورزید. همین اختلاف نظر یکی از دلایل اصلی سرکشی و قیام ابن‌اشعث گردید. سپاهیان ابن‌اشعث که بالغ بر هفتاد هزار نفر بودند با وی [[بیعت]] کردند و او حجاج را در رُخّج خلع و با رتبیل سازش کرد وآنگاه راهی [[عراق]] شد. <ref> بلاذری، ۲۰۰۰، ج ۶، ص ۴۳۱، ۴۳۶</ref> | ||
پس از رسیدن نیروهای کمکی [[عبدالملک بن مروان]]، حجاج راهی [[بصره]] شد و به مصاف ابن‌اشعث رفت. حجاج در نخستین نبرد، که دُجَیل نام داشت، پیروز شد، ولی در دومین نبرد، معروف به نبرد تستر، که در [[۱۰ ذی‌الحجه | پس از رسیدن نیروهای کمکی [[عبدالملک بن مروان]]، حجاج راهی [[بصره]] شد و به مصاف ابن‌اشعث رفت. حجاج در نخستین نبرد، که دُجَیل نام داشت، پیروز شد، ولی در دومین نبرد، معروف به نبرد تستر، که در [[۱۰ ذی‌الحجه]] سال [[سال ۸۱ هجری قمری|۸۱ق]]. رخ داد، شکست سختی خورد و ناگزیر به [[بصره]] عقب‌نشینی کرد. ابن‌اشعث سپس برای جنگ با حجاج به زاویه نزدیک بصره رفت، اما پس از پیروزی نخستین، در اواخر [[محرّم]] ۸۲ شکست خورد. حجاج پس از نبرد سختی با عبدالرحمان بن عباس هاشمی، شهر بصره را پس گرفت و مردمانش را عفو کرد. چون حجاج از تجمع سپاه دویست هزار نفری ابن‌اشعث در دَیرالجماجم، واقع در هفت فرسخی شمال [[کوفه]]، مطّلع شد، به جنگ وی رفت و پس از صد روز مصاف و بیش از هشتاد نبرد میان طرفین، که از [[۱ ربیع‌الاول]] تا [[۱۴ جمادی‌الثانی]] ۸۲ به درازا کشید، ابن‌اشعث را شکست سختی داد و بیشتر اسیران این نبرد‌ها را گردن زد. <ref>بلاذری، ۲۰۰۰، ج۶، ص۴۵۲ـ ۴۶۰، ۴۸۰</ref> | ||
در [[شعبان]] ۸۳ حجاج بار دیگر سپاهیان ابن‌اشعث را در نبرد مَسکِن شکست داد و ابن‌اشعث به [[سیستان]]، نزد رتبیل، گریخت. حجاج پس از صلح با رتبیل، از وی خواست تا ابن‌اشعث را تسلیم کند. رتبیل نیز چنین کرد، ولی ابن‌اشعث در راه خود را کشت. <ref>بلاذری، ۲۰۰۰، ج ۶، ص ۴۲۵ـ۴۷۲، ۴۸۰</ref> | در [[شعبان]] ۸۳ حجاج بار دیگر سپاهیان ابن‌اشعث را در نبرد مَسکِن شکست داد و ابن‌اشعث به [[سیستان]]، نزد رتبیل، گریخت. حجاج پس از صلح با رتبیل، از وی خواست تا ابن‌اشعث را تسلیم کند. رتبیل نیز چنین کرد، ولی ابن‌اشعث در راه خود را کشت. <ref>بلاذری، ۲۰۰۰، ج ۶، ص ۴۲۵ـ۴۷۲، ۴۸۰</ref> | ||