غناء: تفاوت میان نسخه‌ها

در ادبیات فقیهان، تعاریف متفاوتی از غنا دیده می‌شود. برخی از آن‌ها صِرف صوت و آوازبودن آن را در نظر گرفته‌اند. برخی نیز به محتوای آواز توجه کرده‌اند. طبق نظر برخی همچون [[علامه حلی]]، [[محقق کرکی|محقق کَرَکی]] و [[شهید ثانی]]، غنا «ترجیع‌ صوت‌» و کشیدن آن یا همان چهچهه است‌.<ref>علامه حلی، قواعدالاحکام، ۱۴۱۳ق، ج۳، ص۴۹۵؛ محقق کرکی، جامع‌المقاصد، ۱۴۱۴ق، ج۴، ص۲۳؛ شهید ثانی، الروضة البهیه، ۱۴۱۰ق، ج ۳، ص۲۱۲.</ref> جمعی نیز مانند [[شیخ طوسی]] و [[محمدمحسن فیض کاشانی|فیض کاشانی]] معتقدند غنا آوازی است که در آن سخنان‌ باطل‌ باشد و همراه‌ با ساز خوانده شود.<ref>شیخ طوسی، استبصار، ۱۳۹۰ق، ج۳، ص۶۹؛ فیض کاشانی، وافی‌، ۱۴۰۶ق، ج۱۷، ص۲۱۸.</ref>

برخی از فقیهان غنا را به‌طور مطلق حرام می‌دانند و حتی بر حرمت آن ادعای [[اجماع]] می‌کنند؛ مانند [[شیخ طوسی]]، [[شهید ثانی]]، [[محمدحسن نجفی|صاحب جواهر]]، [[ملا احمد نراقی|نراقی]] و [[سید ابوالقاسم خویی|آیت الله خوئی]].<ref>یوسفی مقدم، پژوهش در غنا، ۱۳۹۱ش، ص۱۹-۲۰.</ref>