غناء: تفاوت میان نسخه‌ها

با وجود اجماعی بودن حرمت غناء، اختلاف موجود به دلیل تفاوت برداشت‌ها از مفهوم غناء می‌باشد که باعث شده برخی طرب‌انگیز بودن یا [[لهو|لهو و لعب]] را در ذات مفهوم غناء بدانند و برخی دیگر آن را جدای از مفهوم غناء تعبیر کنند.<ref>فضلی، معرفت، بررسی فقهی پدیده غنا، ماهیت و حکم آن، ۱۳۸۵ش، ص؛ یوسفی مقدم، پژوهش در غنا، ۱۳۹۱ش، ص۲۲-۳۱؛ قاضی زاده، «غنا از دیدگاه اسلام»، ص۳۳۷-۳۴۱؛ سید کریمی، «نقد و بررسی تعاریف موجود در موضوع غناء»، ص۱۱۷- ۱۲۰.</ref> بر این اساس برخی از فقها مانند محقق حلی<ref>محقق حلی،

شرایع الاسلام، ۱۴۰۸ق، ج ۴، ص۱۲۸.</ref>، [[علامه حلی]]<ref name=":0" />، [[شهید اول]]<ref name=":1">عاملی (شهید اول)، دروس، ۱۴۱۷ق، ج۳، ص۱۶۲</ref>، [[ابوالصلاح حلبی]]<ref>ابوالصلاح حلبی، الکافی فی الفقه،‌ ۱۴۰۳ق، ص۲۸۱.</ref>، [[شیخ طوسی]]<ref name=":2" />، [[شیخ صدوق]]<ref>شیخ صدوق، المقنع، ۱۴۱۵ق، ص۴۵۵-۴۵۶.</ref>، [[محمدحسن نجفی|صاحب جواهر]]<ref>نجفی، جواهر الکلام، ۱۴۰۴، ج۲۲، ص۴۴.</ref>، و [[ابن ادریس حلی|ابن ادریس]]<ref name=":3" /> قائل به حرمت ذاتی غناء هستند و فقهایی مانند [[محقق کرکی]]<ref>محقق کرکی، جامع المقاصد، ۱۴۱۴ق، ج۴، ص۲۳.</ref>، [[محمدمحسن فیض کاشانی|فیض کاشانی]]<ref>فیض کاشانی، وافی‌، ۱۴۰۶ق، ج ۱۷، ص۲۱۸.</ref>، [[محمدباقر سبزواری|محقق سبزواری]]،<ref>محقق سبزواری، کفایة الاحکام، ۱۴۲۳ق، ج۱، ص۴۳۳- ۴۳۲.</ref> [[شیخ مرتضی انصاری|شیخ انصاری]]<ref>شیخ انصاری، مکاسب محرمه، ۱۴۱۱ق، ج۱، ص۱۴۱-۱۴۵.</ref> و [[سید روح الله موسوی خمینی|امام خمینی]]<ref>خمینی(امام)، مکاسب‌ محرمه، ۱۴۱۵ق، ج ۱، ص۲۹۹.</ref> موافق حرمت ذاتی غناء نیستند و دلیل حرمت آن را امری خارج از غناء مانند [[طرب]] یا [[لهو|لهو و لعب]] می‌دانند.

==رساله‌های مستقل فقها در مورد غناء==