پرش به محتوا

غناء: تفاوت میان نسخه‌ها

۲٬۷۶۹ بایت حذف‌شده ،  ‏۱۷ ژانویهٔ ۲۰۲۳
جز
جزبدون خلاصۀ ویرایش
خط ۲۴: خط ۲۴:


[[سید محمد جواد عاملی|عاملی]] در [[مفتاح الکرامه]] معتقد است؛ فقهایی که در مورد معنای غناء صحبت کرده‌اند دو دسته‌اند برخی از فقها معنای مشهور غناء را برگزیده‌اند و معتقدند که این معنا همان چیزی است که در عرف، برای غناء مشهور است و برخی دیگر مانند [[مقداد بن عبدالله حلی|فاضل مقداد]] و [[شهید ثانی]] معنای غناء را به [[عرف]] نسبت داده‌اند و معتقدند که معنای مشهور نیز بدون توجه به عرف حاصل نشده است.<ref>عاملی، مفتاح الکرامة، ۱۴۱۹ق، ج ۱۲، ص۱۵۹.</ref>[[محمدحسن نجفی|صاحب جواهر]] نیز بعد از نقل چندین تعریف از دیگر فقها در مورد غناء عنوان کرده است که مراد از غناء، صدای مخصوصی است که شناخت آن به عرف واگذار شده است.<ref>نجفی، جواهر الکلام، ۱۴۰۴ق، ج۲۲، ص۴۶-۴۵.</ref>
[[سید محمد جواد عاملی|عاملی]] در [[مفتاح الکرامه]] معتقد است؛ فقهایی که در مورد معنای غناء صحبت کرده‌اند دو دسته‌اند برخی از فقها معنای مشهور غناء را برگزیده‌اند و معتقدند که این معنا همان چیزی است که در عرف، برای غناء مشهور است و برخی دیگر مانند [[مقداد بن عبدالله حلی|فاضل مقداد]] و [[شهید ثانی]] معنای غناء را به [[عرف]] نسبت داده‌اند و معتقدند که معنای مشهور نیز بدون توجه به عرف حاصل نشده است.<ref>عاملی، مفتاح الکرامة، ۱۴۱۹ق، ج ۱۲، ص۱۵۹.</ref>[[محمدحسن نجفی|صاحب جواهر]] نیز بعد از نقل چندین تعریف از دیگر فقها در مورد غناء عنوان کرده است که مراد از غناء، صدای مخصوصی است که شناخت آن به عرف واگذار شده است.<ref>نجفی، جواهر الکلام، ۱۴۰۴ق، ج۲۲، ص۴۶-۴۵.</ref>
=== حقیقت عرفی غناء ===
بر اساس آنچه [[ابوالفرج اصفهانی]] گزارش کرده است دف چهار گوش، نی‌لبک و نی بلند مهمترین ابزار نواختن اعراب پیش از [[اسلام]] بوده است. او همچنین از وجود تعدادی نغمه‌پرداز که بیشتر آنها زن بودند در پیش از اسلام گزارش کرده است.<ref>قاضی زاده، «غنا از دیدگاه اسلام»، ص۳۳۲.</ref> برخی معتقدند با ظهور اسلام هر آنچه از موسیقی و غناء در جامعه اعراب بود به حاشیه رفت و غناء در جامعه متدینین به دلایل متعدد از جمله فضای انقلابی روزگار [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]]؛ جنگ‌ها و درگیری‌های متعدد رواج چندانی نداشت.<ref>قاضی‌زاده، «غنا از دیدگاه اسلام»، ص۳۳۲.</ref> از همین رو برخی مدعی شدند که در این دوران، یعنی دوران بیان تفصیلی احکام شریعت و در میان جامعه‌ای که مخاطب بیان احکام بودند هرگز چنین غنایی رواج نیافت.<ref>قاضی زاده، «غنا از دیدگاه اسلام»، ص۳۳۴.</ref>
قاضی‌زاده معتقد است بنا به گزارشات تاریخی تقریبا در دوره [[عثمان بن عفان|عثمان]] گرایش مردم به غناء بیشتر شد<ref>قاضی زاده، «غنا از دیدگاه اسلام»، ص۳۳۳.</ref> و در دوران [[بنی‌امیه|بنی امیه]] و [[بنی عباس]] که شاهان توجه خاصی به موسیقی و غناء نشان می‌دادند [[موسیقی لهوی|موسیقی و غنای شهوانی]] رشد قابل توجهی در جامعه اسلامی داشت. این رشد مقارن است با صدور روایات [[صادقین (ابهام‌زدایی)|صادقین(ع)]] در مورد غنا.<ref>قاضی زاده، «غنا از دیدگاه اسلام»، ص۳۳۴.</ref> بنابراین پذیرش شکل گیری حقیقت عرفیه غناء در غنای لهوی و شهوانی در زمان [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر]](ع) قابل قبول نیست، اگر چه پذیرش چنین ادعایی در زمان امامین صادقین(ع) با توجه به تعداد روایات رسیده و رواج این‌گونه غناء در دستگاه بنی امیه و بنی عباس نادرست نیست.<ref>قاضی زاده، «غنا از دیدگاه اسلام»، ص۳۳۵ -۳۳۴.</ref>


==رساله‌های مستقل فقها در مورد غناء==
==رساله‌های مستقل فقها در مورد غناء==
Automoderated users، confirmed، protected، templateeditor
۳٬۳۲۷

ویرایش