آیه حفظ: تفاوت میان نسخه‌ها

|إِنّا نَحنُ نَزّلنَا الذِّكرَ و إِنّا لهُ لَحفِظون (۹)}}| ما قرآن را خود نازل کرده ایم و خود نگهبانش هستیم (۹) }}

آیه نهم [[سوره حجر]] معروف به «آیه حفظ» است. به عقیده مفسران [[شیعه]] و [[اهل سنت و جماعت|سنی]] این آیه یکی از مهم‌ترین دلیل برای [[عدم تحریف قرآن]] بوده و منظور از کلمه «ذکر» قرآن است.<ref>طباطبایی، المیران، ۱۳۷۴ق، ج۱۲، ص۱۴۶؛ ابن کثیر، تفسیر القرآن الکریم، ۱۴۱۹ق، ج۴، ص ۴۵۳؛ طوسی، التبیان، بیروت، ج۶، ص۳۲۰.</ref> طبق آیه، خداوند قرآن را از تحریف و شبهات حفظ کرده و به عقیده [[مفسران]] به همین دلیل این آیه به «آیه حفظ» شهرت یافته است.<ref>خویی، البیان فی تفسیر قرآن، ۱۴۳۰ق، ص۲۰۸؛ البیضاوی، تفسیر بیضاوی، ۱۴۱۸ق، ج۳، ۲۰۷.</ref> به گفته برخی از مفسران از جمله [[علامه طباطبایی]] و زمخشری، حفاظت از قرآن توسط خداوند مربوط به همه زمان‌ها بوده و تا [[روز قیامت]] ادامه خواهد داشت.<ref>طباطبایی، المیران، ۱۳۷۴ق، ج۱۲، ص۱۴۶؛ زحیلی، تفسیر الوسیط، ۱۴۲۲ق، ص۲۱۴؛ زمخشری، الکشاف، ۱۴۰۷ق، ج۲، ص۵۲۷.</ref>

# برخی نیز منظور از حفاظت را حفظ قرآن از منطق‌های گمراه کننده دانسته‌اند.<ref>طبرسی، مجمع البیان، نشر فراهانی، ج۱۳، ص۱۷۰و ۱۷۱؛ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ق، ج۱۱، ص۱۷ و ۱۸؛ فخر رازی، تقسیر کبیر، ۱۴۲۰ق، ج۱۹، ص۱۲۳ و ۱۲۴.</ref>

* طوسی، محمد بن حسن، التبیان فی تفسیر قرآن، بیروت، دار الإحیاء تراث العربی، چاپ اول، بی‌تا.