آیه حفظ: تفاوت میان نسخه‌ها

آیه نهم [[سوره حجر]] معروف به «آیه حفظ» است. به عقیده مفسران [[شیعه]] و [[اهل سنت و جماعت|سنی]] این آیه یکی مهم‌ترین دلیل برای [[عدم تحریف  قرآن]] بوده و منظور از کلمه «ذکر» قرآن است.<ref>طباطبایی، المیران، ۱۳۷۴ق، ج۱۲، ص۱۴۶؛ ابن کثیر، تفسیر القرآن الکریم، ۱۴۱۹ق، ج۴، ص ۴۵۳؛ طوسی، التبیان، بیروت، ج۶، ص۳۲۰.</ref>  طبق آیه، خداوند قرآن را از تحریف و شبهات حفظ کرده و به عقیده [[مفسران]] به همین دلیل این آیه به «آیه حفظ» شهرت یافته است.<ref>خویی، البیان فی تفسیر قرآن، ۱۴۳۰ق، ص۲۰۸؛ البیضاوی، تفسیر بیضاوی، ۱۴۱۸ق، ج۳، ۲۰۷.</ref> به گفته برخی از مفسران از جمله [[علامه طباطبایی]] و زمخشری، حفاظت از قرآن توسط خداوند مربوط به همه زمان‌ها بوده و تا [[روز قیامت]] ادامه خواهد داشت.<ref>طباطبایی، المیران، ۱۳۷۴ق، ج۱۲، ص۱۴۶؛ زحیلی، تفسیر الوسیط، ۱۴۲۲ق، ص۲۱۴؛ زمخشری، الکشاف، ۱۴۰۷ق، ج۲، ص۵۲۷.</ref>

[[طبرسی]] معتقد است که از این آیه نتیجه گرفته می‌شود که قرآن [[حدوث و قدم|حادث]] است. زیرا چیزی که نازل شده جز حادث نمی‌تواند باشد.<ref>طبرسی، مجمع البیان، نشر فرهانی، ج۱۳، ص۱۷۲.</ref>