سجده سهو: تفاوت میان نسخه‌ها

فقیهان شیعه درباره موارد وجوب سجده سهو اختلاف‌نظر دارند.<ref>علامه حلی، مختلف الشیعه، ۱۴۱۳ق، ج۲، ص۴۲۳؛ طوسی، المبسوط، ۱۳۸۷ق، ج۱، ص۱۲۳-۱۲۵.</ref> و بنابر اختلافی که دارند آن را در چهار، پنج و یا شش مورد لازم دانسته‌اند.<ref>ابن ادریس، اجوبة مسائل و رسائل فی مختلف فنون المعرفة، ۱۴۲۹ق، ص۱۷۳.</ref> مشهور آنان سجده سهو را در پنج مورد ذیل واجب یا بنا بر [[احتیاط واجب]] لازم می‌دانند:

* حرف‌زدن سَهوی در نماز

* فراموش کردن یک سجده

* شک بین چهار و پنج در نماز چهار رکعتی.

* سلام دادن سهوی در غیر موضع؛ برای مثال در نماز چهار رکعتی پس از تشهد رکعت دوم سلام دهد.

* فراموشی تشهد<ref>طوسی، المبسوط، ۱۳۸۷ق، ج۱، ص۱۲۳؛ بنی‌هاشمی خمینی، توضیح المسائل مراجع، ۱۳۸۳ش، ج۱، ص۶۶۹-۶۷۴.</ref>

برخی از فقیهان، نشستن سهوی در جایی که نمازگزار باید بایستد و ایستادن در جایی که باید بنشیند را به موارد مذکور افزوده‌اند.<ref>ابن ادریس، اجوبة مسائل و رسائل فی مختلف فنون المعرفة، ۱۴۲۹ق، ص۱۷۳-۱۷۴؛ مکارم شیرازی، رساله توضیح المسائل، ۱۳۹۵ش، ص۲۰۸.</ref> به گفته شیخ طوسی برخی از فقیهان امامیه سجده سهو را در هر زیادت و نقصانی(غیر از ارکان) در نماز لازم می‌دانند.<ref> طوسی، المبسوط، ۱۳۸۷ق، ج۱، ص۱۲۴-۱۲۵.</ref> [[علامه حلی]] این دیدگاه را پذیرفته است.<ref>علامه حلی، قواعد الاحکام، ۱۴۱۳ق، ص۳۰۷-۳۰۸.</ref> بیشتر [[مراجع تقلید]] سجده سهو را در این صورت [[مستحب]] دانسته‌اند.<ref>مکارم شیرازی، رساله توضیح المسائل، ۱۳۹۵ش، ص۲۰۸؛  بنی‌هاشمی خمینی، توضیح المسائل مراجع، ۱۳۸۳ش، ج۱، ص۶۶۹-۶۷۲.</ref>