سمیه دختر خباط: تفاوت میان نسخه‌ها

 

سمیه، دختر خباط و کنیز ابی حذیفة بن المغیره - رییس قبیله بنی مخزوم – بود.<ref>بحار الانوار، ج 18، ص 241؛ معارف و معاریف، ج 6، ص 334.</ref> همسرش [[یاسر]]، پسر عامر و از اعراب عنسی مذجحی قحطانی [[یمن]] بود که همراه دو برادرش «حارث» و «مالک» از [[یمن]] به [[مکه]] راه افتاد تا برادر چهارمش را که بر اثر قحطی و خشک سالی و فساد اوضاع حکومت یمن، آواره شده بود، پیدا کند. پس از آن که سه برادر از پیدا کردن برادر گمشده خود مایوس شدند، مالک و حارث بازگشتند، ولی یاسر در مکه ماند و با رییس قبیله ی بنی مخزوم - ابی حذیفة بن مغیره - هم پیمان شد.<ref>منتهی الآمال، ص 160- 161.</ref>

ابو حذیفه روزی به فکر هم پیمان عنسی خود افتاد تا برای او همسری انتخاب کند بدین جهت سمیه دختر خباط را، که شریف ترین و عفیف ترین کنیز وی بود، به [[ازدواج]] یاسر درآورد و پس از آن سمیه را نیز آزاد کرد و مقرر داشت که فرزندان این زن و شوهر نیز جزو آزادگان (احرار) شناخته شوند. از این ازدواج، [[عمار]] متولد شد.

وقتی [[حضرت محمد (ص)]] به مقام نبوت مبعوث شد، یاسر و سمیه و فرزندشان عمار، جزو اولین نفراتی بودند که به دین اسلام گرویدند و تمام خطرات احتمالی را با جان و دل پذیرا شدند.

 

ابو جهل می گفت:

::«یکی از این سه امر موجب نجات و آسایش شما خواهد بود: 1. سب و شتم پیامبر 2. تبری جستن از او 3. رجوع به لات و عزی. ولی از زبان آن ها جملاتی غیر از «الله اکبر» و «لا اله الا الله » و بد گفتن به لات و عزی و یاد کردن نام [[پیامبر(ص)]] با کمال احترام چیزی شنیده نمی شد.<ref> عمار یاسر، پیشاهنگ اسلام و پرچمدار علی (ع)، ص 71.</ref>

ابوجهل زره‌های آهنین بر بدنشان می‌کرد و آنها را در آفتاب سوزان صحرای مکه نگاه می‌داشت؛ به نحوی که حرارت آفتاب و داغی آهن بدنشان را می‌پخت و مغزشان را به جوش می‌آورد.<ref>قمی، شیخ عباس، منتهی الآمال، ج1، ص 305.</ref>

 

روزی عمار به پیامبر (ص) گفت:

::«یا رسول الله: بَلَغَ العَذابُ مِن اُمّی کُلَّ مَبلَغٍ؛ ای رسول خدا! شکنجه مادرم (به دست کفار قریش) از حد گذشته است.» پیامبر به او فرمودند: «صبراً یا اَبَاالیَقظانِ! اَللَّهُمَّ لا تُعَذِّب اَحَداً مِن آلِ یاسِر بِالنًّارِ؛ ای ابا یقظان! صبر کن.» و رو به آسمان کرد و گفت: «خداوندا! هیچ کدام از خاندان یاسر را در عذاب و آتش خودت مسوزان.»<ref>قمی، شیخ عباس، منتهی الآمال، ج1، ص306.</ref>

یاسر در نهایت در اثر شکنجه‌ها به شهادت رسید. همسرش سمیه نیز که در سن پیری بود، همچنان مقاومت می­‌کرد. او پس از شهادت همسرش همواره مورد ناسزاگویی ابوجهل قرار می‌­گرفت. ابوجهل از روی خشم دستور داد، تا پاهای سمیه را به دو شتر بستند و شتران را از یکدیگر جدا می­‌نمودند.<ref>امین، سید محسن، اعیان الشیعه، ج8، ص272.</ref> سرانجام کاسه صبر ابوجهل لبریز شده و با خنجر یا نیزه بر شکم او زد و شکمش را درید و به این ترتیب این بانوی با صلابت را به شهادت رساند.<ref>ابن اثیر، عزالدین؛ الکامل، ترجمه محمد حسین روحانی، ص885؛ بحار الانوار، ج 18، ص 241.</ref>

جوانان قریش که شاهد این صحنه بودند، با تمام وحدت منافعی که در کوبیدن اسلام داشتند، عمار را با تن مجروح از زیر شکنجهٔ ابوجهل نجات دادند، تا بتواند جسد پدر و مادر خود را به خاک بسپارد.<ref>فرازهایی از تاریخ پیامبر اسلام، نوشته جعفر صحابی، تهران ۱۳۷۱، دفتر نشر فرهنگ اسلامی، معاونت آموزش و تحقیقات، ص ۱۱۷.</ref>

{{پانویس}}

 

*ابن اثیر، عزالدین؛ الکامل، ترجمه محمد حسین روحانی، تهران، اساطیر، 1370ش، چاپ اول.

*شرف الدین صدر الدین، عمار یاسر، پیشاهنگ اسلام و پرچمدار علی (ع)، مترجم:سیدغلام‌رضا سعیدی، تهران، آيين جعفری، بی تا.

*قمی، شیخ عباس، منتهی الآمال، قم، نشر دلیل، 1379ش.