عقد اخوت: تفاوت میان نسخه‌ها

عقد اخوت (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۱۸ ژوئن ۲۰۱۶، ساعت ۱۳:۲۳

۶۰۸ بایت اضافه‌شده ، ‏۱۸ ژوئن ۲۰۱۶

جز

بدون خلاصۀ ویرایش

دیداریویکی‌متن

Ahmadnazem

confirmed، protected، templateeditor

۲۱۴

ویرایش

@@ خط ۱۲: / خط ۱۲: @@
 میان مورخان مشهور است که پیامبر پیش از هجرت به مدینه، بین مسلمانان [[مکه]] (که بعدها [[مهاجران]] لقب گرفتند) عقد اخوت بست تا در تحمل آزار و اذیت‌های مشرکان و نیز مشکلاتی که در آینده در راه هجرت برای آنان پیش می‌آمد، یاور یکدیگر باشند. آن گونه که در منابع تاریخی آمده، پیامبر میان [[ابوبکر]] و [[عمر]]، [[حمزه بن عبدالمطلب]] و [[زید بن حارثه]]، [[عثمان]] و [[عبدالرحمان بن عوف]]، [[زبیر]] و [[ابن مسعود]]، [[بلال]] و عباده بن حارثه، [[مصعب بن عمیر]] و [[سعد بن ابی وقاص]] و... عقد اخوت بست.<ref>الصحیح من سیره النبی الاعظم، ج۳، ص۳۴۵؛ السیره الحلبیه، ج۲، ص۲۹۲.</ref>
 ===عقد اخوت در مدینه===
-چند ماه و به نقلی هشت ماه پس از [[هجرت]]<ref>دانشنامه امام علی، ج۸، ص۱۶۳</ref> مسلمانان به [[مدینه]]، روزی پیامبر (ص) به [[اصحاب]] خود فرمود: «تآخوا فی الله أخوین أخوین: در راه خدا، دو تا دو تا با یکدیگر برادر شوید.»<ref>السیرة النبویة، ج۱، ص۵۰۴-۵۰۵</ref> مورخان درباره تعداد مسلمانان نظر دارند. بنا بر مشهور تعداد آنها ۹۰ نفر بوده است؛ یعنی ۴۵ نفر از مهاجران و ۴۵ نفر از انصار.
+چند ماه و به نقلی هشت ماه پس از [[هجرت]]<ref>دانشنامه امام علی، ج۸، ص۱۶۳</ref> مسلمانان به [[مدینه]]، روزی پیامبر (ص) به [[اصحاب]] خود فرمود: «تآخوا فی الله أخوین أخوین: در راه خدا، دو تا دو تا با یکدیگر برادر شوید.»<ref>السیرة النبویة، ج۱، ص۵۰۴-۵۰۵</ref> بنا بر مشهور تعداد آنها ۹۰ نفر بوده است: ۴۵ نفر از مهاجران و ۴۵ نفر از انصار.<ref>الصحیح من سیره النبی الاعظم، ج۴، ص۲۲۷</ref>
 این برادری که بین مهاجران و انصار برقرار شد، دارای [[تواتر]] تاریخی و [[حدیث|روایی]] است و با عبارت‌هایی با اختلاف کم، نقل شده است. بنا بر نقل منابع، پیامبر بین ابوبکر و [[خارجة بن زید|خارجة بن زید انصاری]]، عمر و [[عتبان بن مالک انصاری خزرجی]]، عثمان و [[اوس بن ثابت]]، [[ابوعبیدة بن جراح]] و [[سعد بن معاذ]]، عبدالرحمان بن عوف و [[سعد بن ربیع]]، طلحه و [[کعب بن مالک]]، زبیر و [[سلمة بن سلام]]، سلمان فارسی و [[ابودرداء]]، عمار بن یاسر و [[حذیفة بن نجار]] یا به نقلی [[ثابت بن قیس]] و... برادری برقرار کرد.<ref>تاریخ الخمیس، دیار البکری، ج۱، ص۳۵۳.</ref>
+پس از برقراری این پیوند، مسلمانان همچون دو برادر حقیقی از یکدیگر [[ارث]] می‌بردند. ولی این حکم، موقت بود و با نزول آیه «وَأُولُو الْأَرْ‌حَامِ بَعْضُهُمْ أَوْلَىٰ بِبَعْضٍ فِي كِتَابِ اللَّـهِ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ وَالْمُهَاجِرِ‌ينَ»(احزاب، ۶)، ارث بردن به خویشان نسبی اختصاص یافت.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ذیل آیه ۶ سوره احزاب</ref>
 ===اخوت عمومی در سال نهم هجری===
 اخوتی که در سال نخست هجری برقرار شد نقش مهمی در روابط میان مسلمانان داشت ولی آنچه اهمیت بیشتری دارد، برادری همه مسلمانان با یکدیگر است که در سال نهم هجری با نزول آیه «إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ إِخْوَة» (حجرات، ۱۰) بر آن تاکید شد. هنگامی که این آیه نازل شد، پیامبر میان افرادی که شبیه و نظیر یکدیگر بودند، پیمان برادری بست؛ از جمله میان [[ابوبکر]] و [[عمر بن خطاب|عمر]]...، [[ابوذر]] و [[ابن مسعود]]، [[سلمان]] و [[حذیفه بن یمان|حذیفه]]...،  [[مقداد بن اسود|مقداد]] و [[عمار بن یاسر|عمار]]، [[عایشه دختر ابوبکر بن ابی قحافه|عایشه]] و [[حفصه بنت عمر|حفصه]]، [[ام سلمه]] و [[صفیه دختر حیی بن اخطب|صفیه]]...