سخن‌چینی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[سعایت]] نوعی سخن‌چینی است که اگر سخن فردی را نزد کسی که از او می‌ترسند(مانند پادشاهان) بازگو کند، سعایت نامیده می‌شود.<ref>فیض کاشانی، المحجة البیضاء، ج۵، ص۲۷۹.</ref> نراقی گناه سعایت را از دیگر انواع نمیمه بیشتر دانسته است.<ref>نراقی، جامع السعادات، ج۲، ص۲۷۹.</ref>

واژه نمیم یکبار در [[قرآن]] به کار رفته است. در [[سوره قلم]] پیروی از سخن‌چین نهی شده است.<ref>سوره قلم، آیه۱۱.</ref> گفته شده منظور از هُمَزَه در [[آیه]] نخست [[سوره همزه|سوره هُمَزَه ]] سخن‌چین است.<ref>فیض کاشانی، المحجة البیضاء، ج۵، ص۲۷۵</ref> همچنین برخی از مفسران تعبیر قرآنی [[حمالة الحطب]] درباره همسر [[ابولهب]] را کنایه از سخن‌چینی او دانسته‌اند.<ref>شیخ طوسی، التبیان فی تفسیر القرآن، ج۱۰، ص۴۲۸.</ref>  

در برخی روایات تمایل به سخن‌چینی از ویژگی‌های [[منافق]] عنوان شده است.<ref>مصباح الشریعه، ص۱۴۵.</ref>

از سخن‌چینی در کتاب‌های اخلاقی در ذیل رذایل اخلاقی و گناهان مربوط به زبان (آفات زبان) بحث می‌شود.<ref>فیض کاشانی، المحجة البیضاء، ج۵، ص۲۷۵-۲۸۰.</ref>همچنین در کتاب‌های فقهی از آن در باب‌های حدود و تعزیرات<ref>[http://lib.eshia.ir/10114/3/549 علامه حلی، قواعد الاحکام، ج۳، ص۵۴۹.]</ref> و [[مکاسب محرمه]] سخن به میان آمده است.<ref> [http://lib.eshia.ir/10088/22/73 نجفی، جواهر الکلام، ج۲۲، ص۷۳.]</ref>