سخن‌چینی: تفاوت میان نسخه‌ها

فیض کاشانی و نراقی سخن‌چین را مصادیق کسانی دانسته که در آیه ۲۷ بقره{{یادداشت|الَّذِينَ يَنقُضُونَ عَهْدَ اللَّـهِ مِن بَعْدِ مِيثَاقِهِ وَيَقْطَعُونَ مَا أَمَرَ اللَّـهُ بِهِ أَن يُوصَلَ وَيُفْسِدُونَ فِي الْأَرْضِ ۚ أُولَـٰئِكَ هُمُ الْخَاسِرُونَ ﴿۲۷﴾}}و ۴۲ شوری{{یادداشت| إِنَّمَا السَّبِيلُ عَلَى الَّذِينَ يَظْلِمُونَ النَّاسَ وَيَبْغُونَ فِي الْأَرْ‌ضِ بِغَيْرِ‌ الْحَقِّ ۚ أُولَـٰئِكَ لَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ ﴿٤٢﴾}} از آنان مذمت شده است.<ref>فیض کاشانی، المحجة البیضاء، ج۵، ص۲۷۹</ref>

نراقی منشآ سخن‌چینی را قوای غضبیه و شهویه می‌داند. در برخی از کتاب‌های اخلاقی چندین انگیزه برای آن بیان شده است:

* ذلت و خواری؛ فیض کاشانی نقل کرده که سخن‌چینی بر دروغ، حسد و نفاق استوار است و آن اجاقی است که با آتش آن ذلت و خواری می‌پزند.<ref>فیض کاشانی، المحجة البیضاء، ج۵، ص۲۷۹.</ref>

فیض کاشانی برای برخورد با سخن چین مواردی را بیان کرده است

* به صرف شنیدن سخنان سخن‌چین به دیگران گمان بد نبرد.

* دشمن داشتن او؛ فیض کاشانی گفته است سخن برخی از بزرگان که گفته‌اند کسی که از دیگری نزد تو سخن‌چینی کرد از تو نیز نزد دیگران سخن‌چینی خواهد کرد این سخن اشاره به این دارد که باید نمام را دشمن داشت.<ref>فیض کاشانی، المحجة البیضاء، ج۵، ص۲۷۷-۲۷۸</ref>