یوم الهدم: تفاوت میان نسخه‌ها

وهابیان در [[صفر]] [[سال ۱۳۴۴ هجری قمری|۱۳۴۴ قمری]] به مدینه حمله کردند.<ref>ماجری، البقیع قصة التدمیر، ۱۴۱۱ق، ص۱۱۳-۱۳۹؛ امینی، بقیع الغرقد، ۱۳۸۶ش، ص۴۹.</ref> در این حمله، خسارت‌هایی به حرم نبوی و اماکن مذهبی وارد شد.<ref>ماجری، البقیع قصة التدمیر، ۱۴۱۱ق، ص۱۱۳-۱۳۹؛ امینی، بقیع الغرقد، ۱۳۸۶ش، ص۴۹.</ref> هفت ماه بعد، در [[رمضان]] ۱۳۴۴ق، شیخ عبدالله بن بُلَیهد (۱۲۸۴-۱۳۵۹ق) که از سال ۱۳۴۳ تا ۱۳۴۵ق، قاضی القضات مکه بود،<ref>زرکلی، الأعلام، ۲۰۰۲م، ج۴، ص۹۱.</ref> وارد مدینه شد و با [[استفتاء|استفتائی]] از مفتیان مدینه، حکم تخریب قبور را دریافت کرد.<ref>البلاغی، الردَ علی الوهابیة، ۱۴۱۹ق، ص۳۹-۴۱؛ ماجری، البقیع قصة التدمیر، ۱۴۱۱ق، ص۱۱۳-۱۳۹؛ امینی، بقیع الغرقد، ۱۳۸۶ش، ص۴۹.</ref> بدین ترتیب در [[۸ شوال]] ۱۳۴۴ق، [[بقعه‌های بقیع]] تخریب شد.<ref>نجمی، تاریخ حرم ائمه، ۱۳۸۶ش، ص۵۱.</ref> بر اساس اسناد موجود، پس از تخریب، ملک عبدالعزیز، پادشاه عربستان، در نامه‌ای به تاریخ ۱۲ شوال ۱۳۴۴ق خطاب به عبدالله بن بلیهد، اقدامات وی در این باره را تحسین کرد.<ref>[http://www.alriyadh.com/965193 العساف، «عبدالله بن سلیمان البلیهد.. القاضی والمستشار فی زمن التأسیس».]</ref>

البته وهابیان در [[سال ۱۲۲۰ قمری]]، نیز به دستور [[سعود بن عبدالعزیز]]، [[بقعه‌های بقیع|بارگاه امامان چهارگانه]] و گنبد [[حضرت فاطمه(س)]] موسوم به [[بیت الاحزان]] تخریب کرده یا خسارت جدی به آنها وارد کردند.<ref>جبرتی، عجائب الآثار، دارالجیل، ج۳، ص۹۱.</ref> به گزارش عبدالرحمن جَبَرتی، نیروهای وهابی جز [[مسجد نبوی|مرقد نبوی]] دیگر بارگاه‌ها را از میان بردند.<ref>جبرتی، عجائب الآثار، دارالجیل، ج۳، ص۹۱.</ref> برخی از بارگاه‌ها در سال ۱۲۳۴ق. به دستور سلطان محمود ثانی (حکومت: ۱۲۲۳-۱۲۵۵ق.) بازسازی شده بود.<ref>جعفریان، پنجاه سفرنامه، ۱۳۸۹ش، ج۳، ص۱۹۶.</ref>

* زرکلی، خیر الدین، الأعلام، بیروت،‌ دار العلم للملایین، ۲۰۰۲م.

* سِباعي، أحمد، تأریخ مکّة، مکة المكرمة، مطابع الصفا، چاپ دوم، ۱۴۲۰ق.

* عبدالله بن عبدالرحمن بن صالح، خزانة التواریخ النجدیه، آل سبام، ۱۴۱۹ق.

* ماجری، یوسف، البقیع قصة التدمیر، بیروت، مؤسسة بقیع لاحیاء التراث، ۱۴۱۱ق.

* نجمی، محمدصادق، تاریخ حرم ائمه بقیع و آثار دیگر در مدینه منوره، نشر مشعر، تهران، ۱۳۸۶ش.

{{پایان}}

{{بقیع}}