بنی‌امیه: تفاوت میان نسخه‌ها

فرسایشی شدن [[جنگ صفین]] به نفع معاویه تمام شد و در صفوف یاران امام علی اختلاف ایجاد کرد؛ علاوه بر ظهور [[خوارج]]، برخی از سران قبایل عراق مانند [[اشعث بن قیس کندی]] پنهانی با معاویه مراوده داشتند. معاویه پس از صفین، با فرستادن [[بسر بن ارطاة|بسر بن ابی‌ارطاه]] و دیگر عمال خود به برخی از مناطق [[عراق]] و [[حجاز]] و [[یمن]] تا حد ممکن آن سرزمین را ناامن کرده بود<ref>بلاذری، جمل من انساب الاشراف، ۱۴۱۷ق، ج۳، ص۱۹۷؛ یعقوبی، تاریخ یعقوبی، ۱۹۶۹م، ج۲، ص۲۳۱؛ مسعودی، مروج الذهب، ۱۹۶۶م، ج۳، ص۲۱۱.</ref> و در اختلاف‌افکنی میان قبایل [[بصره]] نیز دست داشت.<ref>ولهاوزن، الدولة العربیة، ۱۳۷۶ق، ص۱۰۰.</ref> این دشواری‌ها و اختلافات، امام علی(ع) و پس از وی [[امام حسن(ع)]] را از پیگیری کار معاویه بازداشت، تا آنکه سرانجام در پی صلحی میان امام حسن(ع) و معاویه، خلافت در [[سال ۴۱ هجری قمری|۴۱ق]] (۶۶۱م) کاملاً از آنِ معاویه شد.<ref>بلاذری، جمل من انساب الاشراف، ۱۴۱۷ق، ج۳، ص۲۸۶-۲۸۷.</ref> بنابر گزارش‌هایی پس از شهادت امام علی، شامیان معاویه را خلیفه خطاب می‌کردند.<ref>طبری، تاریخ الامم و الملوک، بیروت، ج۵، ص۱۶۱.</ref> {{یادداشت|برای آگاهی از بیعت شامیان با او در سال ۳۷ق، نگاه کنید به: بلاذری، جمل من انساب الاشراف، ۱۴۱۷ق، ج۳، ص۲۹۳؛ طبری، تاریخ الامم و الملوک، بیروت، ج۵، ص۳۲۴.}}

حکومت امویان در سال ۱۳۲ هجری با قیام [[عباسیان]] درهم شکست.{{مدرک}}

* مسعودی، علی بن الحسین، مروج الذهب و معادن الجواهر، به کوشش شارل پلا، بیروت، بی‌نا، ۱۹۶۶م.