دعا: تفاوت میان نسخه‌ها

مفسران با استناد به این آیه و احادیثی که ذیل آن وارد شده است دعا را از سنخ عبادت دانسته‌اند و هر عبادتی را نیز دعا خوانده‌اند.<ref>علامه طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۱۷، ص۳۴۳؛ ابن عاشور، تفسير التحرير و التنوير، ۱۴۲۰ق، ج۲۴، ص۲۲۷.</ref>  

استجابت دعا در [[آیات]] و [[روایات]] مشروط به رعایت برخی از شروط و ایجاد اسباب آن شده است. همسویی دل و زبان،<ref>علامه طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، ۱۳۹۰ق، ج۲، ص۳۳.</ref> انقطاع از غیرخدا و رو کردن با تمام وجود به سوی خدا<ref>علامه طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، ۱۳۹۰ق، ج۲، ص۳۳؛ فحر رازی، التفسیر الکبیر، ۱۴۲۰ق، ج۵، ص۲۶۳؛ کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۲، ص۶۶، ۱۴۸؛ متقی هندی، ج۳، ص۷۰۳.</ref>دعا همراه با شناخت خدا،<ref>مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۹۰، ص۳۶۸.</ref> خضوع و خشوع،<ref>حر عاملی، وسائل الشیعه، ۱۴۰۹ق، ج۷، ص۷۳.</ref> دعا همراه با عمل صالح،<ref>سوره شوری، آیه ۲۶؛ حر عاملی، وسائل الشیعه، ۱۴۰۹ق، ج۴، ص۱۶۵.</ref> دعا همراه با استغفار،<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۲، ص۴۸۶.</ref> دعا در جمع مؤمنین<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۲، ص۴۸۷.</ref> و دعا همراه با توسل به اهل بیت (ع)<ref>مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۹۱، ص۲۱.</ref> از جمله شرایط و اسباب استجابت دعا معرفی شده است.

[[مفسران]] بیان چنین دعاهایی از انبیاء و صالحان در قرآن را، نشان‌دهنده عظمت و اهمیت موضوع دعا و برای آموزش آداب دعا و نوع دعاهایی که باید کرد، دانسته‌اند.<ref>طوسی، التبیان، بیروت، ج۸، ص۳۳-۳۴؛ فخررازی، تفسیر الکبیر، ۱۴۲۰ق؛ ج۹، ص۳۸۱؛ علامه طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۴، ص۴۱.</ref>

مفسران شیعه این آیه را شاهد وجوب [[عصمت|عصمت امام]] و ابطال امامت هر ظالمی تا روز قیامت دانسته و همچنین در اثبات تفاوت‌ شأن نبوت با امامت به این آیه استدلال کرده‌اند.<ref>طوسی، التبیان، بیروت، ج۱، ص۴۴۹؛ طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۱، ص۳۷۹-۳۸۰.</ref> [[علامه طباطبایی]] از انضمام این آیه به آیات دیگر، مهم‌ترین مسائل [[امامت]] را نتیجه می‌گیرد، یعنی منصوب بودن امام به جعل الهی، وجوب عصمت امام، خالی نبودن زمین از امام حق تا زمانی که انسانی در روی زمین باشد، وجوب مؤید بودن امام از سوی خدا، پنهان نبودن اعمال بندگان از امام، و وجوب آگاهی امام از هر آنچه انسان‌ها در امر دنیا و آخرت بدان نیاز دارند.<ref>علامه طباطبائی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۱، ص۲۷۰-۲۷۵.</ref>

* طباطبائی، محمد حسین، المیزان.