احیا: تفاوت میان نسخه‌ها

'''اِحیا''' یا شب زنده داری<ref>دهخدا، علی اکبر، لغت نامه، ج1، ص1493.</ref> (یعنی شب را به دعا و عبادت گذراندن) یکی از سنت‌های مهم در میان [[مسلمان|مسلمانان]] است.

به گفته اکثر [[مفسر|مفسران]] همانطور که از [[سوره مزمل]] به‌دست می‌آید در ابتدای [[اسلام]]، شب زنده داری به قصد [[نماز شب]] حدود یکسال بر پیامبر [[واجب]] بوده و مسلمانان در کنار [[پیامبر اسلام]] آنرا به جای می‌آوردند. به نظر اغلب [[فقیه|فقها]] و [[مفسر|مفسران]] پس از حدود یک سال طبق آیات یک تا سه همین سوره [[خداوند]] در این حکم تخفیف قائل گردید و جای آنرا تهجد گرفت.<ref>طباطبایی، محمدحسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج20، ص77؛ طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان، ج10، ص161.</ref>

 

از [[حضرت محمد (ص)]] روایت شده است که هر کس شب‌های عیدین (عید فطر و عید قربان) را زنده نگهدارد، در روزی که قلب‌ها می‌میرند، دلش زنده خواهد ماند. روایتی به همین مضمون درباره شب زنده داری در شب نیمه شعبان نیز وارد شده است.<ref>حر عاملی، محمد بن حسن، وسائل الشیعه، ج۷، ص۴۷۸.</ref>

{{پانویس|2}}

*دهخدا، علی اکبر، لغت نامه، تهران، موسسه لغت نامه دهخدا، چاپ دوم، 1377ش.

*طباطبایی، محمدحسین، المیزان فی تفسیر القرآن، بیروت، موسسة الاعلمی للمطبوعات، 1417ق.

*طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان، بیروت، موسسة الاعلمی للمطبوعات، 1415ق.