مخارج حروف: تفاوت میان نسخه‌ها

* '''خَیشوم''' (بینی): یک مخرج فرعی دارد و آن انتهای بینی است. حرف غُنّه یعنی صدایی مرکب از «میم» و «نون»، از اینجا تلفظ می‌شود.<ref>شققی، حلیة التلاوه، ۱۴۲۹ق، ص۱۱۰.</ref>

در برخی کتاب‌های تجویدی شیوه‌هایی برای شناخت مخارج حروف معرفی شده است. برطبق شیوه‌ای، برای شناخت مخرج هر حرف، کافی است آن را ساکن  یا تشدید دهیم و تلفظ کنیم. جایی که صدا قطع می‌شود، مخرج آن حرف است.<ref>عباس، خصائص الحروف، ۱۹۹۸م، ص۴۸.</ref> روش دیگر آن است که  به ابتدای هر حرف (حروف غیرمَدّ)، همزه‌ متحرک (یعنی با یکی از صداهای «ـــَــ»، «ـــِــ» و «ـــُــ»اضافه کنیم و خود آن حرف را ساکن دهیم. سپس کلمه را تلفظ می‌کنیم. آنجا که تلفظ پایان می‌یابد، مخرج آن حرف است. برای مثال برای شناخت مخرج حرف «باء»، آن را به این صورت تلفظ می‌کنیم: «اَبْ».<ref>شققی، حلیة التلاوه، ۱۴۲۹ق، ص۸۵.</ref> راه شناخت مخارج حروف مدّ یا صداهای «آ»، «او» و «اي» هم به همین شکل است؛ با این تفاوت که حرکت همزهٔ پیش از آنها باید با آنها تناسب داشته باشد؛ یعنی حرکت همزه پیش از «آ»، فتحه، حرکت همزه پیش از «او» ضمه و حرکت همزه پیش از «اي» کسره است.<ref>شققی، حلیة التلاوه، ۱۴۲۹ق، ص۸۵.</ref>