واقعه فیضیه: تفاوت میان نسخه‌ها

این اعتراضات و زد و خوردها به جایی رسید که آیت الله خمینی طی پیامی در [[چهارشنبه]] [[۳ بهمن]] سال [[۱۳۴۱ش]] ( [[۲۶ شعبان]] ۱۳۸۲ق) به رفتار سرکوب‌گرانه [[پهلوی دوم]] و حمله ساواک و نیروهای شهربانی و ژاندارمری به فیضیه اعتراض کرد. <ref group="یادداشت">در این پیام آمده است: إِنَّا للَّهِ وَ إِنَّا إِلَیه رَاجِعُونَ. بعد از نصایح بسیار و ادای وظیفه روحانیت، نتیجه این شد که... از اوایل روز عده‌ای رجّاله با مأمورین دولت در شهر مقدس قم به راه افتادند و به مردم بی‌پناه قم و طلاب و روحانیون حمله کرده و اهانت نمودند و بسیاری را کتک زدند و به زندان بردند. جمعی از مأمورین و رجاله به [[مدرسه فیضیه]]، مجاور [[آستانه حضرت معصومه|حرم مطهر]]، ریخته و تیراندازی کردند و با چوب و چماق، طلاب مظلوم را کتک زدند؛ و به بازار و خیابان قم ریخته و بعضی دکان‌ها را غارت کردند و درب و پنجره و شیشه مغازه‌ها را شکستند؛ هیچ کس پیدا نشد که به داد مردم متدین و روحانیت برسد. صحیفه امام خمینی (ره)،ج۱، ص۱۴۲ </ref>

سرانجام شاه تنها با استقبال مأموران دولتی وارد قم شد و نتوانست عصبانیت خود را از عدم حضور مردم و روحانیت، پنهان کند. [[محمدرضا پهلوی]] در صحن [[حرم حضرت معصومه]] و درجمعی معدود، سخنرانی کرد و روحانیت را ارتجاع سیاه نامید.