قساوت قلب: تفاوت میان نسخه‌ها

'''قساوت قلب''' از [[رذایل اخلاقی]] به معنای '''سنگدلی''' است. برخی آن را جزء شدیدترین نوع بیماری‌ها دانسته‌اند. این صفت در قرآن به [[ابوجهل]] و برخی از [[یهود|قوم یهود]] نسبت داده شده است. به باور [[عبدالله جوادی آملی|آیة الله جوادی آملی]] قساوت قلب دارای مراتب می‌باشد. موضع‌گیری در برابر [[پیامبران|انبیاء]] و [[خدا|خداوند]]، غفلت از یاد خدا، پیمان شکنی، خوردن [[مال حرام]] و اصرار بر[[گناه]] از عوامل قساوت قلب شمرده است. برخی پرهیز از غفلت و یاد خداوند، قرائت [[قرآن]]، محبت به [[اؤلیای الهی]]، یاد مرگ و اقرار به گناه را به عنوان روشی برا درمان سنگدلی معرفی کرده‌اند.

قساوت قلب به معنای رفتن نرمی، رحمت و خشوع از دل است.<ref> ابن منظور، لسان العرب، ۱۴۰۸ق، ج۵، ص۱۸۱.</ref> در فارسی از آن تعبیر به سنگدلی می‌شود.<ref> مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۳ش، ج۷، ص۹۱.</ref>در اصطلاح به دل هایی که نور هدایت در آنها نفوذ نمی‌کند و در برابر آن تسلیم نمی‌شود، قاسی القلب گفته می‌شود.<ref> مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۳ش، ج۷، ص۹۱.</ref> همچنین به دل هایی که با دیدین صحنه‌های دردناک و شنیدن سخنان رقت آور متاثر نمی‌شوند، قساوتمند گفته می‌شود.<ref> مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۳ش، ج۷، ص۹۱.</ref> [[فضل بن حسن طبرسی|طبرسی]] نیز معتقد به قساوت قلب به معنای پست و فاسد بودن قلب است.<ref> طبرسی، مجمع البیان، نشر فراهانی، ج۶، ص۲۴۷.</ref>[[حضرت عیسی(ع)]] سنگدلی را از شدیدترین نوع بیماری ها می‌دانند.<ref> نوری، مستدرک الوسائل مستنبط المسائل، ۱۴۰۸ق، ج۱۶، ص۲۱۲.</ref> همچنین [[مرتضی مطهری|شهید مطهری]] معتقد است عقوبتی بالاتر از قساوت قلب وجود ندارد.<ref> شهيد مطهرى، مجموعه آثار،انتشارات صدرا، ج‏۱، ص۱۸۴</ref> در کتاب اخلاقی [[المحجة البیضاء]] در برخی از مباحث از جمله شرح فضیلت گرسنگی، مال حرام، ادب باطن، نیت غذا خوردن و توصیف دنیا از قساوت قلب  سخن به میان آمده است.