سید محمدباقر خوانساری: تفاوت میان نسخه‌ها

*'''کربلا'''

او در ۱۲۵۳ برای [[زیارت]] [[عتبات عالیات]] به [[عراق]] سفر کرد و در [[کربلا]]، از محضر [[سید ابراهیم موسوی قزوینی]]، صاحب [[ضوابط الاصول]]، استفاده کرد.<ref> خوانساری، روضات الجنات، ج۱۰، ص۳۹.</ref> سید محمد باقر با این استادش مؤانستی شایسته داشت، به طوری که حتی پس از مراجعت به اصفهان، میان آنها نامه‌نگاری برقرار بود.<ref> خوانساری، روضات الجنات، ج۱۰، ص۴-۴۲.</ref>

==اجازه روایت==

او از پدر و برخی بزرگان و استادانش [[اجازه روایت]] و [[اجتهاد]] داشت<ref> خوانساری، روضات الجنات، ج۲، ص۱۰۶- ۱۰۸ ؛  گزی برخواری، تذکرة القبور، ص۵۶ ؛  مدرس تبریزی، ریحانة الادب، ۱۳۶۹ش٬ ج۳، ص۳۶۶</ref> و ریاست علمی و مذهبی در اصفهان به او منتهی می‌شد و حوزه درسش محل حضور اهل علم بود.<ref> حبیب آبای، مکارم الاثار٬ ۱۳۵۱ش٬ ج۳، ص۸۰۲-۸۰۴.</ref>

==شاگردان مشهور==

*[[شریعت اصفهانی]]

*[[ابوتراب خوانساری]]

*[[سید محمد کاظم طباطبائی یزدی|سید محمد کاظم یزدی]]<ref> مدرس تبریزی، ریحانة الادب، ۱۳۶۹ش٬ ج۳، ص۳۶۶ ؛ حبیب‌آبادی، مکارم الاثار٬ ۱۳۵۱ش٬ ج۳، ص۸۰۴-۸۰۶ ؛ مهدوی٬ تذکرة القبور یا دانشمندان و بزرگان اصفهان، ۱۳۴۸ش٬ ص۱۷۶.</ref>

==فرزندان==

سید محمد باقر خوانساری، ۸ فرزند پسر داشت که فرزند هفتم در کودکی درگذشت و ۷ تن دیگر همگی به تحصیل علم حوزوی پرداختند.<ref>موسوی خوانساری، مقدمه، ص۲۴۴-۲۹۱ ؛  حبیب‌آبادی، مکارم الاثار٬ ۱۳۵۱ش٬ ج۳، ص۸۲۰ ؛  اسنادی از خاندان روضاتیان، مقدمه جعفریان، ۱۳۸۲ش٬ ص۱۸(مقدمه) ؛  روضاتی، صاحب روضات الجنات٬ ۱۳۷۱ش٬ ص۶۲-۶۳.</ref>  

[[میرزا محمد مسیح خوانساری|محمد مسیح]] (د ۱۳۲۵) و [[میرزا احمد خوانساری|احمد]] (د ۱۳۴۱) از برجسته‌ترین و مشهورترین فرزندان او در فضل و دانش بودند.<ref> درباره شرح حال آنان، حبیب‌آبادی، مکارم الاثار٬ ۱۳۶۴ش، ج۵، ص۱۷۰۴-۱۷۰۶ ؛  روضاتی، زندگانی حضرت آیت الله چهارسوقی حاوی...٬ ۱۳۳۲ش٬ ص۷۹-۸۱.</ref>

==آثار==

[[پرونده:کتاب روضات الجنات.jpg|بندانگشتی]]

*شرح حديث حماد.

*دستور العمل للمكلفين.

*امر به معروف و نهى از منكر. <ref>نوشته جمعی از پژوهشگران حوزه علمیه قم، گلشن ابرار، ۱۳۸۲ ش٬ ج۳ ٬ ص۱۵۴. (۱۱مورد اخیر)</ref>

==آثار ادبی==

سید محمد باقر خوانساری، قصیده‌های فراوانی به عربی و فارسی در موضوعات مختلف، به ویژه در مدح و مرثیه [[اهل بیت(ع)]] سروده است.<ref> خوانساری، روضات الجنات، ج۲، ص۱۱۰.</ref> نثر وی عموما مسجع و متکلفانه است. نمونه‌ای از این نثر، علاوه بر [[خطبه]] بلیغ و بی‌نقطه او<ref> حبیب‌آبادی، مکارم الاثار٬ ۱۳۵۱ش٬ ج۳، ص۸۰۱.</ref>، نامه‌هایی است که به برخی از بزرگان و دانشمندان معاصر خویش نگاشته است.<ref> خوانساری، روضات الجنات، ج۲، ص۱۱۰؛ حبیب‌آبادی، مکارم الاثار٬ ۱۳۵۱ش٬ ج۳، ص۸۰۲.</ref>

{{اصفهان}}

[[en:Sayyid Muhammad Baqir Khwansari]]

[[رده:فقیهان شیعه قرن ۱۳ (قمری)]]