حرم امام حسین(ع): تفاوت میان نسخه‌ها

پس از شهادت امام حسین(ع) و یاران او، طایفه‌ای از [[بنی اسد]] پیکر امام و یارانش را در همان‌جایی که به [[شهادت]] رسیده بودند، به خاک سپردند. در آن دوره؛ بنایی که آرامگاه امام حسین(ع) را به مردم می‌نمایاند، برآمدگی‌هایی از خاک بود.<ref>قریشی، مرقدها و مکان‌های زیارتی کربلا، ص ۲۲</ref>

زمانی که [[مختار ثقفی]] در [[شعبان]] سال ۶۵ ق. در قیام خونخواهی امام حسین(ع) به پیروزی رسید، بر آرامگاه امام(ع) بنایی ساخت و بر آن گنبدی از آجر و گچ قرار داد. مختار در روزگار فرمانروایی خود نخستین کسی بود که بر آن مضجع، بنایی ساخت. این بنا شامل یک سرپوشیده و یک مسجد بود و مسجد هم دو در داشت؛ دری به سمت مشرق و دری دیگر به سمت مغرب.<ref>آل طعمه، کربلا و حرم‌های مطهر، ص ۸۹</ref>

به خاطر اینکه شیعیان زیادی به [[زیارت]] امام حسین(ع) می‌رفتند [[هارون عباسی]] عده‌ای را روانه کرد تا مرقد امام را ویران سازند. فرستادگان هارون مسجدی را که بر مرقد امام بنا شده و همچنین مسجدی را که بر مرقد ابوالفضل(ع) برپا شده بود ویران کردند. هارون همچنین از آنان خواسته بود درخت سدری را که در کنار مرقد امام(ع) روییده بود قطع کنند و جای قبر را نیز با خاک یکسان سازند، و آنان چنین کردند.<ref>آل طعمه، کربلا و حرم‌های مطهر، ص ۹۳</ref>

در روایتی، [[امام باقر(ع)]] می‌فرماید: «اگر مردم می‌دانستند در زیارت حسین(ع) چه فضیلتی است، از شوق جان می‌باختند». سپس فرمودند: «هرکس حسین(ع) را به خاطر شوق او زیارت کند، برای او هزار حج مقبول و هزار عمره مبرور و اجر هزار شهید از شهدای بدر و هزار روزه‌دار و ثواب هزار [[صدقه]] مقبوله و ثواب هزار آزاد کردن بنده در راه خدا نوشته می‌شود».<ref>قریشی، مرقدها و مکان‌های زیارتی کربلا، ص ۳۰</ref>

* آل طعمه، سلمان هادی، کربلا و حرمهای مطهر، مشعر، تهران، بی‌تا.

* قریشی، عبدالامیر، مرقدها و مکان‌های زیارتی کربلا، مشعر، تهران، ۱۳۹۱.

* مقدس، احسان، راهنمای اماکن زیارتی و سیاحتی در عراق، تهران، مشعر، ۱۳۸۸.

* قائدان، اصغر، عتبات عالیات عراق، تهران، مشعر، ۱۳۸۷.