Automoderated users، confirmed، مدیران، templateeditor
۳٬۹۳۰
ویرایش
سوره توبه: تفاوت میان نسخه‌ها
←آیات مشهور
(پیوند میان ویکی و حذف از مبدا ویرایش) |
|||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
== آیات مشهور== | == آیات مشهور== | ||
===آیات برائت=== | |||
{{اصلی|آیات برائت}} | |||
'''بَرَ‌اءَةٌ مِّنَ اللَّـهِ وَرَ‌سُولِهِ إِلَى الَّذِينَ عَاهَدتُّم مِّنَ الْمُشْرِ‌كِينَ ﴿١﴾ فَسِيحُوا فِي الْأَرْ‌ضِ أَرْ‌بَعَةَ أَشْهُرٍ وَاعْلَمُوا أَنَّكُمْ غَيْرُ مُعْجِزِي اللَّـهِ ۙ وَأَنَّ اللَّـهَ مُخْزِي الْكَافِرِ‌ينَ ﴿٢﴾ ...''' | |||
ترجمه:[اين آيات] اعلام بيزارى [و عدم تعهّد] است از طرف خدا و پيامبرش نسبت به آن مشركانى كه با ايشان پيمان بسته‌ايد. پس [اى مشركان،] چهار ماه [ديگر با امنيّت كامل] در زمين بگرديد و بدانيد كه شما نمى‌توانيد خدا را به ستوه آوريد، و اين خداست كه رسواكننده كافران است. ... | |||
آیات برائت نخستین آیات [[سوره توبه]] است که احکام نهایی درباره روابط [[مسلمانان]] با مشرکان را تبیین کرده است.<ref>مغنیه، الکاشف، ۱۴۲۴ق، ج۴، ص۸.</ref> [[خدا]] در این آیات به [[پیامبر اسلام(ص)|پیامبرش]] و مسلمانان دستور می‌دهد بیزاری از مشرکان را آشکار سازند و از پیمان‌هایی که با آنان بسته، خارج شوند و در صورت عدم اسلام آوردن، به آنها اعلام جنگ کنند.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۵، ص۵؛ مغنیه، الکاشف، ۱۴۲۴ق، ج۴، ص۸؛ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۷، ص۲۸۲.</ref> این آیات توسط [[امام علی(ع)]] در [[روز عید قربان]] به مشرکان ابلاغ شد.<ref>یعقوبی، تاریخ الیعقوبی، دار البیروت، ج۲، ص۷۶.</ref> | |||
به گفته مفسران لغو یک‌جانبه پیمان با مشرکان، بدون مقدمه نبوده؛ بلکه نقض پیمان ابتدا از سوی [[مشرکان]] صورت گرفته بود؛ به همین دلیل پیمان با مشرکانی که عهد خود را نقض نکرده بودند، طبق همین آیات تا آخر مدت آن توسط مسلمانان محترم شمرده می‌شد.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۹، ص۱۴۷؛ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۷، ص۲۸۳.</ref> همچنین گفته شده این پیمان‌ها از ابتدا به صورت موقت بسته شده بود.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۵، ص۵.</ref> | |||
به باور [[محمدجواد مغنیه]] تأکید آیات برائت با بر اجبار مشرکان [[جزیرةالعرب]] به پذیرش [[دین اسلام]] یا آماده شدن آنان برای جنگ، با [[عدم اکراه در دین|اختیاری بودن پذیرش دین]] که در دیگر آیات بر آن تصریح شده، در تعارض نیست؛ چراکه مشرکان جزیرةالعرب دائما پیمان‌های خود را نقض و جامعه نوپای اسلامی را نیز تهدید می‌کردند؛ از این رو این حکم فقط به آنان اختصاص داشت.<ref>مغنیه، الکاشف، ۱۴۲۴ق، ج۴، ص۹-۱۰.</ref> | |||
===آیه سقایة الحاج=== | ===آیه سقایة الحاج=== | ||
{{اصلی|آیه سقایة الحاج}} | {{اصلی|آیه سقایة الحاج}} | ||
| خط ۴۵: | خط ۵۶: | ||
در کتاب‌های [[شیعه]] و [[اهل سنت]] روایات مختلفی درباره [[شأن نزول]] این آیه آمده است.<ref>شوشتری، احقاق الحق، ۱۴۰۹ق، ج۳، ص۱۲۲.</ref> در یکی از این [[روایات]] که [[تفسیر نمونه]] آن را صحیح‌تر می‌داند<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ج۷، ص۳۲۱.</ref> آمده است بین شیبه و [[عباس بن عبدالمطلب]] عموی پیامبر(ص) بحثی رخ داد. عباس به مقام [[سقایت]] و شیبه به کلیدداری [[کعبه]] افتخار می‌کرد. [[امام علی(ع)]] وارد بحث شد و سبقت در [[ایمان]] و [[جهاد]] در راه خدا را افتخار خود خواند. عباس خشمگین شد و شکایت به [[پیامبر(ص)]] برد. پس از حضور امام علی(ع) نزد پیامبر(ص)، [[آیه]] بالا نازل شد و ایمان و جهاد را برتر دانست.<ref>حسکانی، شواهدالتنزیل، ۱۴۱۱ق، ج۱، ص۳۲۰تا۳۳۰.</ref> | در کتاب‌های [[شیعه]] و [[اهل سنت]] روایات مختلفی درباره [[شأن نزول]] این آیه آمده است.<ref>شوشتری، احقاق الحق، ۱۴۰۹ق، ج۳، ص۱۲۲.</ref> در یکی از این [[روایات]] که [[تفسیر نمونه]] آن را صحیح‌تر می‌داند<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ج۷، ص۳۲۱.</ref> آمده است بین شیبه و [[عباس بن عبدالمطلب]] عموی پیامبر(ص) بحثی رخ داد. عباس به مقام [[سقایت]] و شیبه به کلیدداری [[کعبه]] افتخار می‌کرد. [[امام علی(ع)]] وارد بحث شد و سبقت در [[ایمان]] و [[جهاد]] در راه خدا را افتخار خود خواند. عباس خشمگین شد و شکایت به [[پیامبر(ص)]] برد. پس از حضور امام علی(ع) نزد پیامبر(ص)، [[آیه]] بالا نازل شد و ایمان و جهاد را برتر دانست.<ref>حسکانی، شواهدالتنزیل، ۱۴۱۱ق، ج۱، ص۳۲۰تا۳۳۰.</ref> | ||
===آیه جزیه=== | ===آیه جزیه=== | ||
{{اصلی|آیه جزیه}} | {{اصلی|آیه جزیه}} | ||