قدمگاه: تفاوت میان نسخه‌ها

در ایران برخی قدمگاه‌ها بقایای بازآفرینی شده زیارتگاه‌های پیش از اسلام‌اند و زردشتیان در کنار مسلمانان برخی از آنها را زیارت می‌کنند.<ref>برای نمونه‌ای در کرمان، رجوع کنید به باستانی پاریزی، شمعی در طوفان(۱۳۷۸ش)، ص۲۹۱.</ref> برخی از این زیارتگاه‌ها مانند قدمگاه مسجد جامع قدیمان نایین<ref>عرفان‌منش، جغرافیای تاریخی هجرت امام رضا(ع)از مدینه تا مرو(۱۳۷۴ش)، ص۱۱۰.</ref>و قدمگاه علی در جهرم<ref>طوفان، تاریخ اجتماعی جهرم در قرون گذشته شیراز(۱۳۸۱ش)، ص۱۷۳-۱۷۴.</ref>در اصل آتشکده زردشتی بوده‌اند.  

به گزارش برخی منابع [[قدمگاه نیشابور]] که به دستور [[شاه عباس صفوی]] بازسازی شد<ref> دیمرچی، شیخ بهایی از جبل عامل تا اصفهان، ۱۳۸۲، ص۱۰۱</ref> تا پیش از آن، قدمگاه شاپور کسری خوانده می‌شد و از انتساب آن به [[امام رضا(ع)]] تا قبل از دوره [[صفوی]] گزارشی در دست نیست.<ref>مولوی، آثار باستانی خراسان(۱۳۸۲ش)، ج۱، ص۳۲۰-۳۲۱.</ref> در [[یزد]] قدمگاه فراشا کتیبه‌ای به تاریخ ۵۱۲ق و قدمگاه خرانق کتیبه‌ای به تاریخ ۵۹۵ق دارند که البته این بناها در تاریخ‌های مذکور عنوان قدمگاه نداشته‌اند.<ref> افشار، یادگارهای یزد(۱۳۸۴ش)، ج۱، ص۱۷۵-۱۷۶؛ عرفان‌منش، جغرافیای تاریخی هجرت امام رضا(ع)از مدینه تا مرو(۱۳۷۴ش)، ص۱۰۶-۱۰۷.</ref>

برخی قدمگاه‌های ایران مربوط به اواخر حکومت [[عباسیان]] یعنی قرن هفتم قمری است اما بیشتر بناهای قدمگاهی مربوط به دوران صفویه است از این دوره بناهای قدمگاهی در ایران افزایش یافته است زیرا نگرش شاهان صفوی به قدمگاه مقدس بود و از توسعه آن برای ترویج مکتب تشیع استفاده می‌کردند.<ref>سعیدی‌زاده، قدمگاه‌های منسوب به امام رضا در ایران(۱۳۹۱ش)، ص۲۱۹.</ref> بنا به آماری که در سال ۱۳۷۵ش منتشر شده است در ایران ۱،۱۸۵ قدمگاه و نظرگاه بوده است<ref> میرمحمدی، پراکندگی جغرافیایی امکان مذهبی کشور در قالب استانی(۱۳۵۸ش)، ج۱، ص۶۳-۷۳.</ref> از این تعداد ۲۵۰ قدمگاه به پیامبر اسلام، امام و اولیای خدا منسوب است. بیشتر این قدمگاها در استان‌های [[هرمزگان]]، [[کرمان]]، [[خوزستان]] و [[خراسان]] قرار دارند.<ref>سعیدی‌زاده، قدمگاه‌های منسوب به امام رضا در ایران(۱۳۹۱ش)، ص۲۱۸.</ref>