|
|
| خط ۱: |
خط ۱: |
| {{احکام}} | | {{احکام}} |
| '''نَذْر''' به معنای آن است که انسان بر خود [[واجب]] کند که کار خیری را برای خدا به جا آورد و یا کاری که انجام ندادن آن بهتر است برای خدا ترک کند. از نظر شرعی نذر وقتی واجب العمل است که یا به صورت صیغه عربی و یا به صیغه فارسی که در بردارنده مضمون آن است خوانده شود. نذر سنتی است که مورد اهتمام تمامی انبیاء الهی و امت‌های گذشته بوده و در [[اسلام]] نیز سابقه و مشروعیت دارد. نذر برای [[ائمه(ع)|ائمه اطهار (ع)]] از مؤثرترین نذرها است. | | '''نَذْر''' آن است كه انسان ملتزم شود كار خيرى را براى خدا به جا آورد يا كارى را كه نكردن آن بهتر است، براى خدا ترک كند. عمل به نذر در صورت وجود تمام شرایط آن واجب است. |
|
| |
|
| ==تعریف== | | ==تعریف== |
| این واژه در لغت به معنای [[واجب]] کردن چیزی بر خود است<ref>خرمشاهی، ج۲، ص۲۲۲۱.</ref> و در [[فقه|اصطلاح فقهی]] نذر آن است که انسان بر خود واجب کند که کار خیری را برای خدا به جا آورد و یا کاری که انجام ندادن آن بهتر است برای خدا ترک کند.<ref>توضیح المسائل مراجع، ج۲، ص ۶۰۹-۶۱۲٫</ref> به عنوان مثال نذر آن است که انسان در قالب این عبارت و صیغه بگوید: نذر کردم که اگر – مثلاً – مریض من خوب شد برای خدا، بر من واجب است که صد تومان به فقیر بدهم.
| | نذر آن است كه انسان ملتزم شود كار خيرى را براى خدا به جا آورد يا كارى را كه نكردن آن بهتر است، براى خدا ترک كند. <ref>توضیح المسائل مراجع، ج۲، ص ۶۰۹-۶۱۲٫</ref> |
|
| |
|
| ==سابقه نذر== | | ==سابقه نذر== |
| نذر سنتی است که مورد اهتمام تمامی انبیاء الهی و امت‌های گذشته بوده و در [[اسلام]] نیز سابقه و مشروعیت دارد.قرآن کریم داستان نذر [[همسر عمران]]، یعنی مادر [[حضرت مریم(س)]] را نقل می کند و می‌فرماید: و به یاد آورید هنگامی را که همسر عمران گفت:«خداوندا آنچه در رحم دارم برای تو نذر کردم که آزاد و در خدمت خانه تو باشد. از من بپذیر که تو شنوا و دانایی».<ref>سوره آل عمران، آیه ۳۵.</ref>
| |
|
| |
|
| و در [[سوره مریم]] پس از نقل داستان تولد [[حضرت عیسی(ع)]] خدای متعال به حضرت مریم(س) می‌فرماید: هرگاه کسی از انسان‌ها را دیدی (با اشاره) بگو: «من برای خداوند رحمان روزه ای نذر کرده‌ام؛ بنابراین با کسی سخن نمی گویم.»<ref>سوره مریم، آیه ۲۶.</ref>
| | نذر در میان امت‌های پیش از اسلام هم بوده است. قرآن کریم داستان نذر [[همسر عمران]] <ref>سوره آل عمران، آیه ۳۵.</ref> و نذر حضرت مریم<ref>سوره مریم، آیه ۲۶.</ref> را نقل کرده است و عمل به نذر را یکی از ویژگی‌های عباد الرحمن بر می‌شمارد.<ref>سوره انسان، آیه ۷.</ref> |
| این کتاب آسمانی هنگامی که یکی از ویژگی های عباد الرحمن را بر می‌شمارد، می‌فرماید: ایشان به نذر خویش وفا می کنند و از روزی( قیامت ) که شر و عذابش گسترده است، می ترسند.<ref>سوره انسان، آیه ۷.</ref>
| |
|
| |
|
| [[امام صادق(ع)]] در روایتی که در [[شأن نزول]] همین آیه «یوفون بالنذر» از آن حضرت صادر شده، فرموده است: هنگامی که [[امام حسن]] و [[امام حسین]](علیهم السلام) مریض بودند روزی [[پیامبر(ص)]] به ملاقات آنها آمد و به [[علی(ع)]] فرمود: خوب است جهت سلامتی فرزندانت نذر نمایی. علی(ع) فرمود من نذر می کنم، چنانچه این دو بهبود یابند، سه روز را به جهت تشکر از خداوند [[روزه]] بدارم. سپس [[فاطمه(س)]] و همچنین [[فضه نوبیه|فضّه]] که خادمه آنها بود، همین نذر را تکرار نمودند و خدای متعال لباس عافیت را به اندام آن دو امام پوشاند و ایشان نیز روزه داشتند.<ref>میزان الحکمه، ج۱۰، ص۴۸.</ref> | | [[آیه اطعام]] هم که در فضیلت [[اهل بیت(ع)]] است مربوط به نذری است که آنان برای رفع بیماری [[امام حسن]] و [[امام حسین]](علیهم السلام) کرده بودند. خدای متعال آنان را شفا بخشید و ایشان نیز روزه گرفتند.<ref>میزان الحکمه، ج۱۰، ص۴۸.</ref> |
| بنابراین نه تنها نذر با [[توحید]]، رضا، تسلیم و ادب در مقابل خدای عالم منافاتی ندارد، بلکه پیمان و وفای به آن، عین توجه به حق تعالی، توحید و عبودیت او و باعث قرب به خالق هستی است و در سنت و سیره اهل عصمت و طهارت و [[مؤمن|مؤمنان]] جریان دارد.
| |
|
| |
|
| ==شروط نذر== | | ==شروط نذر== |
