سوره زمر: تفاوت میان نسخه‌ها

این آیه [[عدل (کلام)|عدل]] الهی را می‌رساند که احدی حاضر نیست بار گناه دیگری را بر دوش گیرد، هرچند بسیار به او علاقه داشته باشد.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۱۸، ص۲۲۵.</ref> این آیه در ادبیات فارسی هم بازتاب‌هایی داشته است، ابیات زیر از [[حافظ]] شیرازی نمونه‌ای از آن است:<ref>خرمشاهی، حافظ نامه، ۱۳۹۳ش، ج۱، غزل۵۱، ص۳۹۵.</ref>

{{ب|عیب رندان مکن‌ای زاهد پاکیزه سرشت|که گناه دگران بر تو نخواهند نوشت}}

{{ب|من اگر نیکم و گر بد تو برو خود راباش|هرکسی آن دِرود عاقبت کار که کشت}}{{پایان شعر}}

این آیه بیانگر آزاداندیشی [[اسلام|مسلمانان]] و انتخابگری آنها در مسائل مختلف است. آیه به مؤمنان اجازه می‌دهد سخنان دیگران را مطالعه و بررسی کرده و اهل تحقیق باشند و آنگاه دست به انتخاب بزنند. شهرت این آیه هم به دلیل تشویق آن به آزاداندیشی است.

خطاب آیه به پیامبر اسلام است، به این معنی که این آیه عمومیت قانون مرگ را نسبت به همه انسانها روشن ساخته و مسئله مرگ را از مسائلی می‌داند که همه انسان‌ها در آن یکسانند و هیچگونه استثنا و تفاوتی در آن وجود ندارد.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۱۹، ص۴۴۶</ref>

این آیه لحنی آکنده از لطف، محبت و مهربانی خداوند را دربر دارد که آغوش رحمتش را به روی همگان باز کرده و فرمان عفو همه گنهکاران را صادر نموده است. در روایتی از [[امام علی]](ع) آمده در تمام قرآن آیه‌ای وسیع‌تر از این آیه نیست، چون شمول آن هر گونه گناهی را در برمی‌گیرد.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۱۹، ص۵۲۱.</ref>

مفاهیم این آیه در شعر فارسی هم بکار گرفته شده، ابیات زیر از [[شاهنامه]] [[فردوسی]] نمونه‌ای از آن است:<ref>فردوسی، شاهنامه، ۱۳۸۴ش، ص۴۶۷.</ref>

در فضیلت تلاوت این سوره آمده است هر کس سوره زمر را تلاوت کند، خداوند امید او را در روز [[قیامت]] قطع نمی‌کند و به او پاداش خائفان از خود را عطا می‌نماید.<ref> طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۷ش، ج۸، ص۳۸۱.</ref> از [[امام صادق]](ع) نیز آمده هر کس سوره زمر را -در روز یا شب- تلاوت کند، و کلماتش را به آسانی و به آرامی بر زبان جاری سازد، خداوند شرف دنیا و آخرت را به وی عطا می‌کند و او را بدون مال و فامیل عزیز می‌گرداند. به حدی که هر کس او را ببیند بزرگ شمارد و حشمتش وی را بگیرد و جسمش را بر آتش [[دوزخ]] حرام سازد.<ref>شیخ حر عاملی، وسائل الشیعه، ۱۴۱۴ق، ج۶، ص۲۵۴.</ref>