مهر نماز: تفاوت میان نسخه‌ها

در صدر [[اسلام]] معمولاً مسلمانان کف [[مسجد|مساجد]] و خانه‌ها را با خاک، شن و حصیر بافته‌شده از نخل خرما فرش می‌کردند که سجده بر آن‌ها صحیح بود و بر همان سجده می‌کردند.{{مدرک}} در روایات متعددی از شیعه و [[اهل سنت]] نقل شده پیامبر(ص) و [[صحابه]] همواره بر خاک، خمره(سجاده از نخل خرما)<ref>احمد بن حنبل، مسند احمد، ج۱، ص۳۶۹، ۳۰۳، ۳۰۹ و ۳۵۸.</ref>، سنگ، سنگ‌ریزه<ref>احمد بن حنبل، مسند احمد، ج۳، ص۳۳۷؛ بیهقی، السنن الکبری، ج۲، ص۱۰۴.</ref> و گیاهان غیر خوراکی سجده می‌کردند.{{مدرک}} همچنین برپایه روایات شیعه، اهل بیت نیز بر خاک و به ویژه تربت امام حسین سجده می‌کردند.<ref> حر عاملی، وسائل الشیعه، کتاب الصلوه، ابواب ما یسجد علیه، الباب ۱، ح۸. </ref> به‌تدریج شیعیان برای راحتی دسترسی به خاک، تکه‌ای از خاک را قالب‌گیری کردند تا بر آن سجده کنند و آن را مٌهر نامیدند. کم‌کم استفاده از مهر نزد شیعیان فراگیر شد و به نماد شیعی تبدیل گردید.  

بر اساس [[فقه شیعه]]، مُهر در [[سجده]] موضوعیت ندارد بلکه به هنگام سجده در [[نماز]]، باید بر خاک یا سایر اجزای زمین یا بر چیزهایی که از زمین می‌روید(به جز خوردنی‎ها یا پوشیدنی‌ها) سجده کرد.<ref>علامه حلی، اجوبة المسايل المهنائیه، ۱۴۰۱ق، ص۹۲؛ بروجردی، تبیان الصلاة، ۱۴۲۶ق، ج۶، ص۶۸؛ قمی، طباطبایی، الدلائل فی شرح المسائل، ۱۴۲۳ق، ج۲، ص۲۷۶.</ref>

همچنین بنابر فقه شیعه، سجده بر [[تربت کربلا]] مستحب و بهترین چیزی است که سجده بر آن صحیح است<ref>شیخ صدوق، من لایحضره الفقیه، ج۱، ص۲۶۸-۲۶۶.</ref> از این رو شیعیان از تربت [[امام حسین(ع)]] مهر نماز ساخته‌ و بر آن سجده می‌کنند.<ref>امینی، السجود علی التربة الحسینیه، ص۶۶-۶۷.</ref>