سوره جن: تفاوت میان نسخه‌ها

این آیات یک قاعده را در مورد [[علم غیب]] بیان کرده که خدا كسى را بر غيب خود آگاه نمى‌كند و سپس «پیامبر برگزیده» را از این قاعده استثناء می‌کند.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۲۵، ص۱۴۰-۱۴۱.</ref> همچنین این آیات یکی از دلایل [[عصمت پیامبران]] است که با نیروی غیبی و [[امداد غیبی|امداد الهی]] و مراقبت [[فرشتگان]]، از لغزش‌ها و خطاها و از شر شیاطین [[جن]] و انس و وسوسه‌ها و آنچه اصالت [[وحی]] را خدشه دار می‌سازد، مصون و محفوظند.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۲۰، ص۵۴.</ref>علامه هم چنان بر این باور است که این آیه به انضمام آیاتی که علم را مختص به خداوند دانسته  می‌فهماند که خداوند متعال علم غیب را به ذات خودش می‌داند و به اصالت از آن است و غیر خداوند با تعلیم الهی علم غیب را می‌داند؛ مانند گرفتن جان انسان‌ها یا همان توفی انفس که به اصالت کار خداوند است ( اللهُ يَتَوَفَّى الْأَنْفُسَ حِينَ مَوْتِهَا سوره زمر آیه ۴۲) ولی فرشتگان اسبابی هستند که با واسطه توفی انفس را انجام می‌دهند به عنوان این که در تسخیر خداوند متعال هستند.