سوره جن: تفاوت میان نسخه‌ها

این آیات یک قاعده را در مورد [[علم غیب]] بیان کرده که خدا كسى را بر غيب خود آگاه نمى‌كند و سپس «پیامبر برگزیده» را از این قاعده استثناء می‌کند.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۲۵، ص۱۴۰-۱۴۱.</ref> همچنین این آیات یکی از دلایل [[عصمت پیامبران]] است که با نیروی غیبی و [[امداد غیبی|امداد الهی]] و مراقبت [[فرشتگان]]، از لغزش‌ها و خطاها و از شر شیاطین [[جن]] و انس و وسوسه‌ها و آنچه اصالت [[وحی]] را خدشه دار می‌سازد، مصون و محفوظند.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۲۰، ص۵۴.</ref>علامه هم چنان بر این باور است که این آیه به انضمام آیاتی{{یادداشت| سوره انعام آیه ۵۹/نحل۷۷/نمل۶۵}} که علم را مختص به خداوند دانسته  می‌فهماند که خداوند متعال [[علم غیب]] را ذاتاً(به ذات خودش) می‌داند و به اصالت از آن است و غیر خداوند با تعلیم الهی علم غیب را می‌داند؛ مانند گرفتن جان انسان‌ها یا همان توفی انفس که به اصالت کار خداوند است ( اللهُ يَتَوَفَّى الْأَنْفُسَ حِينَ مَوْتِهَا سوره زمر آیه ۴۲) ولی  ملک الموت  و دیگر فرشتگان مأمور گرفتن جان انسان‌ها، اسبابی هستند که با واسطه توفّی انفس را انجام می‌دهند به عنوان این که در تسخیر خداوند متعال هستند. <ref>طباطبایی، المیزان، ج۲۰، ص۵۳.