پرش به محتوا

مهر نماز: تفاوت میان نسخه‌ها

۲۳۷ بایت اضافه‌شده ،  ‏۲۹ اکتبر ۲۰۱۷
جز
اصلاح شناسه
جز (افزایش پانویس)
جز (اصلاح شناسه)
خط ۲: خط ۲:
[[Image:مهر نماز.jpg|thumb|200px]]
[[Image:مهر نماز.jpg|thumb|200px]]
{{احکام}}
{{احکام}}
'''مُهر نماز'''، تکه‌ای سنگ، چوب یا خاک قالب زده  که [[شیعیان]] هنگام [[سجده|سجده نماز]] پیشانی را بر آن می‌گذارند. البته نزد آنان مهر موضوعیت ندارد بلکه سجده بر زمین و آنچه از آن می‌روید است شرط درستی نماز است.  
'''مُهر نماز'''، تکه‌ای سنگ و یا خاک قالب‌زده است که [[شیعیان]] هنگام [[سجده]] پیشانی را بر آن می‌گذارند. از نظر شیعیان مهر در سجده موضوعیت ندارد و برای آسانی سجده بر خاک از آن استفاده می‌شود. بلکه سجده، بر زمین، خاک، سنگ و آنچه از زمین می‌روید، صحیح است.


شیعیان برای اثبات ادعای خود به سیره [[پیامبر(ص)]] و [[اهل بیت]] استناد می‌کنند. همچنین برخی از روایات اهل سنت نیز نظر شیعیان را تأیید می‌کند.
شیعیان برای اثبات ادعای خود، مهر را همان خاک و سنگ می‌دانند  و به سیره [[پیامبر(ص)]]، [[صحابه]] و [[اهل بیت]] استناد می‌کنند که بر اساس روایات شیعی و سنی، بر خاک، سنگ، حصیر و زمین سجده می‌کردند.
 
در روایات [[شیعه]]، فضیلت زیادی برای استفاده از مُهر یا [[تسبیح]] ساخته شده از [[تربت امام حسین]](ع) نقل شده است.


از نظر فقهای شیعه سجده بر [[تربت امام حسین(ع)]] مستحب است. آنان از این تربت مهرهایی را ساخته‌اند و بر آنها سجده می‌کنند. سجده بر مهر نماد شیعی است.
==پیشینه==
==پیشینه==
در صدر [[اسلام]] معمولاً مسلمانان کف [[مسجد|مساجد]] و خانه‌ها را با خاک، شن و حصیر بافته‌شده از نخل خرما فرش می‌کردند که سجده بر آن‌ها صحیح بود و بر همان سجده می‌کردند.{{مدرک}} در روایات متعددی از شیعه و [[اهل سنت]] نقل شده پیامبر(ص) و [[صحابه]] همواره بر خاک، خمره(سجاده از نخل خرما)<ref>احمد بن حنبل، مسند احمد، ج۱، ص۳۶۹، ۳۰۳، ۳۰۹ و ۳۵۸.</ref>، سنگ، سنگ‌ریزه<ref>احمد بن حنبل، مسند احمد، ج۳، ص۳۳۷؛ بیهقی، السنن الکبری، ج۲، ص۱۰۴.</ref> و گیاهان غیر خوراکی سجده می‌کردند.{{مدرک}} همچنین برپایه روایات شیعه، اهل بیت نیز بر خاک و به ویژه تربت امام حسین سجده می‌کردند.<ref> حر عاملی، وسائل الشیعه، کتاب الصلوه، ابواب ما یسجد علیه، الباب ۱، ح۸. </ref> به‌تدریج شیعیان برای راحتی خود، تکه‌ای از خاک را قالب‌گیری کردند تا بر آن سجده کنند و آن را مٌهر نامیدند.
در صدر [[اسلام]] معمولاً مسلمانان کف [[مسجد|مساجد]] و خانه‌ها را با خاک، شن و حصیر بافته‌شده از نخل خرما فرش می‌کردند که سجده بر آن‌ها صحیح بود و بر همان سجده می‌کردند.{{مدرک}} در روایات متعددی از شیعه و [[اهل سنت]] نقل شده پیامبر(ص) و [[صحابه]] همواره بر خاک، خمره(سجاده از نخل خرما)<ref>احمد بن حنبل، مسند احمد، ج۱، ص۳۶۹، ۳۰۳، ۳۰۹ و ۳۵۸.</ref>، سنگ، سنگ‌ریزه<ref>احمد بن حنبل، مسند احمد، ج۳، ص۳۳۷؛ بیهقی، السنن الکبری، ج۲، ص۱۰۴.</ref> و گیاهان غیر خوراکی سجده می‌کردند.{{مدرک}} همچنین برپایه روایات شیعه، اهل بیت نیز بر خاک و به ویژه تربت امام حسین سجده می‌کردند.<ref> حر عاملی، وسائل الشیعه، کتاب الصلوه، ابواب ما یسجد علیه، الباب ۱، ح۸. </ref> به‌تدریج شیعیان برای راحتی خود، تکه‌ای از خاک را قالب‌گیری کردند تا بر آن سجده کنند و آن را مٌهر نامیدند.