Automoderated users، confirmed، movedable، protected، مدیران، templateeditor
۶٬۷۸۵
ویرایش
عمر بن عبدالعزیز: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
بدون خلاصۀ ویرایش
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۶: | خط ۲۶: | ||
| پس از = یزید بن عبدالملک | | پس از = یزید بن عبدالملک | ||
}} | }} | ||
'''عُمَر بن عَبدالعَزیز بن مَروان''' ([[سال ۶۳ هجری قمری|۶۳]]-[[سال ۱۰۱ هجری قمری|۱۰۱ق]]) هشتمین خلیفه [[اموی]] بود که از سال [[سال ۹۹ هجری قمری|۹۹]] تا ۱۰۱ق حکومت کرد. شیوه حکومتی وی با دیگر [[خلفای بنی امیه]] متفاوت بود، از این‌رو در روایاتی از [[امامان شیعه]] نیز از وی به نیکی یاد شده؛ هر چند بنا به روایتی، به خاطر نشستن در جایگاهی که حق [[امامان شیعه]] بوده، در آسمان‌ها [[لعن]] شده است. | '''عُمَر بن عَبدالعَزیز بن مَروان''' ([[سال ۶۳ هجری قمری|۶۳]]-[[سال ۱۰۱ هجری قمری|۱۰۱ق]]) هشتمین خلیفه [[اموی]] بود که از سال [[سال ۹۹ هجری قمری|۹۹]] تا ۱۰۱ق حکومت کرد. شیوه حکومتی وی با دیگر [[خلفای بنی امیه|خلفای بنی‌امیه]] متفاوت بود، از این‌رو در روایاتی از [[امامان شیعه]] نیز از وی به نیکی یاد شده؛ هر چند بنا به روایتی، به خاطر نشستن در جایگاهی که حق [[امامان شیعه]] بوده، در آسمان‌ها [[لعن]] شده است. | ||
او به مدت دو سال و نیم خلافت کرد و از جمله کارهای وی در دوران خلافتش، جلوگیری از [[سب علی(ع)]]، بازگرداندن [[فدک]] به [[بنی فاطمه|فرزندان فاطمه]]، برداشتن [[منع کتابت حدیث|ممنوعیت کتابت حدیث]] و [[رد مظالم|رد مظالمی]] بود که از سوی خاندانش به مردم شده بود. وی همچنین پیش از خلافت که از سوی [[ولید بن عبدالملک]] خلیفه وقت، حاکم [[مدینه]] بود، [[مسجد النبی]] را توسعه داد و حجره [[همسران پیامبر]] را داخل مسجد قرار داد. | او به مدت دو سال و نیم خلافت کرد و از جمله کارهای وی در دوران خلافتش، جلوگیری از [[سب علی(ع)]]، بازگرداندن [[فدک]] به [[بنی فاطمه|فرزندان فاطمه]]، برداشتن [[منع کتابت حدیث|ممنوعیت کتابت حدیث]] و [[رد مظالم|رد مظالمی]] بود که از سوی خاندانش به مردم شده بود. وی همچنین پیش از خلافت که از سوی [[ولید بن عبدالملک]] خلیفه وقت، حاکم [[مدینه]] بود، [[مسجد النبی]] را توسعه داد و حجره [[همسران پیامبر]] را داخل مسجد قرار داد. | ||
| خط ۶۱: | خط ۶۱: | ||
==موضع امام باقر == | ==موضع امام باقر == | ||
از آنجا که دوران حکومت عمر بن عبدالعزیز (۹۹ـ۱۰۱ق) همزمان با دوران امامت [[امام باقر (ع)]] (۹۵ـ۱۱۴ق) بود، در منابع از ارتباط امام چهارم شیعیان و عمر بن عبدالعزیز گزارش‌هایی نقل شده است.<ref>برای نمونه نگاه کنید به: یعقوبی، تاریخ الیعقوبی، دار صادر، ج۲، ص۳۰۵.</ref> برخی محققان موضع امام باقر(ع) در مقابل عمر بن عبدالعزیز را ناصحانه ارزیابی می‌کنند.<ref>نگاه کنید به: دیلمی، «شخصیت و عملکرد عمربن عبدالعزیز و دیدگاه امام باقر(ع) درباره او».</ref> امام باقر(ع) از روی خیرخواهی او را نصیحت می‌کرد و از عاقبت ظلم و ستم می‌ترساند و این نصیحت‌ها را متناسب با روحیه عمر بن عبدالعزیز که می‌خواست عدالت پیشه باشد می‌دانست.<ref>نگاه کنید به: یعقوبی، تاریخ الیعقوبی، دار صادر، ج۲، ص۳۰۵.</ref> | از آنجا که دوران حکومت عمر بن عبدالعزیز (۹۹ـ۱۰۱ق) همزمان با دوران امامت [[امام باقر (ع)|امام باقر(ع)]] (۹۵ـ۱۱۴ق) بود، در منابع از ارتباط امام چهارم شیعیان و عمر بن عبدالعزیز گزارش‌هایی نقل شده است.<ref>برای نمونه نگاه کنید به: یعقوبی، تاریخ الیعقوبی، دار صادر، ج۲، ص۳۰۵.</ref> برخی محققان موضع امام باقر(ع) در مقابل عمر بن عبدالعزیز را ناصحانه ارزیابی می‌کنند.<ref>نگاه کنید به: دیلمی، «شخصیت و عملکرد عمربن عبدالعزیز و دیدگاه امام باقر(ع) درباره او».</ref> امام باقر(ع) از روی خیرخواهی او را نصیحت می‌کرد و از عاقبت ظلم و ستم می‌ترساند و این نصیحت‌ها را متناسب با روحیه عمر بن عبدالعزیز که می‌خواست عدالت پیشه باشد می‌دانست.<ref>نگاه کنید به: یعقوبی، تاریخ الیعقوبی، دار صادر، ج۲، ص۳۰۵.</ref> | ||
در روایات آمده که امام باقر(ع) او را نجیب [[بنی امیه]] خطاب کرده است.<ref>ذهبی، تذکرة الحفاظ، داراحیاء التراث العربی، ج۱، ص۱۱۹.</ref> با این وجود معتقد بود که او علی‌رغم عدالت‌پیشگی پس از مرگش در آسمان‌ها [[لعن]] خواهد شد؛ چرا که بر جایگاهی نشسته است که حق [[امامان شیعه|امامان]] است و او هیچ حقی در آن نداشت.<ref>راوندی، الخرائج و الجرائح، ۱۴۰۹ق، ج۱، ص۲۷۶.</ref> | در روایات آمده که امام باقر(ع) او را نجیب [[بنی امیه]] خطاب کرده است.<ref>ذهبی، تذکرة الحفاظ، داراحیاء التراث العربی، ج۱، ص۱۱۹.</ref> با این وجود معتقد بود که او علی‌رغم عدالت‌پیشگی پس از مرگش در آسمان‌ها [[لعن]] خواهد شد؛ چرا که بر جایگاهی نشسته است که حق [[امامان شیعه|امامان]] است و او هیچ حقی در آن نداشت.<ref>راوندی، الخرائج و الجرائح، ۱۴۰۹ق، ج۱، ص۲۷۶.</ref> | ||